Friday, March 07, 2008

Days of mourning for the dead.


Since Armenian government did not declare State of Mourning for people who died as a result of 1st March bloodshed in Yerevan, a group of Internet activists suggested declaring 7, 8 and 9 March a STATE of MOURNING in the Internet.

nazarian joins them.

We, who mourn the deaths of our brothers and sons during the bloodshed in Yerevan on March 1, declare a STATE OF MOURNING in the Internet. Everybody who is for JUSTICE and LIBERTY, please join us!!!!!!!!


1 comment:

Anonymous said...

ՌԻՉԱՐԴ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆԻ ՕՐԵՐՆ ՈՒ ԱՇԽԱՏՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ
ԳՈՒՐԳԵՆ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

Մեր ժողովրդի նորագույն պատմության մեջ հայոց պետականության վերականգնումը կարևորագույն իրադարձություն էր: Առաջին գիտնականը, որ բավական լրջորեն զբաղվեց այդ խնդրով և լիարժեք ընդգրկումով ներկայացրեց Առաջին հանրապետության կայացումը, Կալիֆոռնիայի համալսարանի Հայ ժողովրդի և Մերձավոր Արևելքի պատմության պրոֆեսոր Ռիչարդ Հովհաննիսյանն էր:

Նրա գիտական խորազնին հետաքրքրությունների առարկան են դարձել նաև Հայաստանի առաջին հանրապետության մեկնաբանություններում եղած տարաձայնությունները: Հայտնի է, որ Հայաստանի Հանրապետության կառավարող կուսակցությունը գաղափարապես և քաղաքականապես դիմակայել է բոլշևիկյան աշխարհայացքին:

Վտանգ կար, որ Առաջին հանրապետության իրական պատմությունը կա՜մ լիովին կկորչի, կա՜մ անճանաչելիության աստիճան կխեղաթյուրվի:

Այսպիսով, Ռիչարդ Հովհաննիսյանն Առաջին հանրապետության պատմությունը վերականգնելու, հայկական միասնական պետություն ստեղծելու գաղափարով տոգորված` անձնազոհ մարդկանց մասին փաստերի լեզվով պատմելու գաղափար հղացավ:

Այդ աշխատությունը ծրագրված էր որպես դոկտորական թեզ, բայց գիտնականը չէր կարող ենթադրել, որ այդ թեման կդառնա իր կյանքի գործը, կտևեր երեսուն տարի և կմարմնավորվեր քառահատոր հիմնարար հետազոտությամբ: Ի դեպ, այն կոչվում է «Հայաստանի Հանրապետություն»: Այսօր արդեն կարելի է խոսել հետազոտության հինգերորդ հատորի մասին, քանզի 2008 թվականին Երևանում ռուսերեն լեզվով հրատարակվեց «Հայաստանի Հանրապետության միջազգային հարաբերությունները 1918-1920 թթ.» գիրքը: Այն Ռիչարդ Հովհաննիսյանի «Հայաստանի Հանրապետությունը 1918-1920 թթ.» անգլերեն ուսումնասիրության հինգ հատորում ներկայացված՝ այդ ժամանակաշրջանի միջազգային հարաբերություններին առնչվող գլուխների ընդհանրացումն է: Առաջին հատորը լույս է տեսել 1971, հինգերորդը՝ 1996 թվականին:

Ահա ինչպես է սկսվել պատմական փաստաթղթերի մշակման մանրակրկիտ, ջանադիր աշխատանքը: Գիտնականն օգտվել է Փարիզի հաշտության խորհրդաժողովին ներկայացած հայկական երկու պատվիրակության (Հայաստանի Հանրապետության պատվիրակություն՝ Ավետիս Ահարոնյանի գլխավորությամբ և ազգային պատվիրակություն՝ Պողոս Նուբար Փաշայի գլխավորությամբ), ինչպես և ԱՄՆ-ի, Մեծ Բրիտանիայի, Ֆրանսիայի և Գերմանիայի պետական ու մասնավոր արխիվներից: Նաև լայնորեն օգտագործել է տարբեր լեզուներով փաստաթղթերի ծավալուն ժողովածուներ, գիտական աշխատություններ, հուշեր, այդ ժամանակաշրջանի կովկասյան և համաշխարհային մամուլը:

Որպես դարաշրջանին բնորոշ երևույթ՝ Ռիչարդ Հովհաննիսյանի համար անմատչելի էին հանրապետության Պատմության պետական արխիվը և Մարքսիզմ-լենինիզմի ինստիտուտի հայկական բաժանմունքի կուսարխիվը: Հանգամանքների երջանիկ բերումով՝ Առաջին հանրապետության կառավարությունը Փարիզ էր ուղարկել արտաքին քաղաքականությանն առնչվող հազարավոր փաստաթղթերի պատճեններ՝ ջանալով Ավետիս Ահարոնյանի պատվիրակությանը տեղյակ պահել տարածաշրջանային իրադարձություններին: Փաստաթղթերն առնչվում են անդրկովկասյան երեք պետությունների փոխհարաբերություններին, Անտանտայի, Խորհրդային Ռուսաստանի և Թուրքիայի հետ Հայաստանի հարաբերություններին, Լեռնային Ղարաբաղի, Զանգեզուրի և Նախիջևանի համար մղվող զինված պայքարին, ինչպես և հանրապետության ներսում զինված գործողություններին: Բացի այդ, տարբեր երկրների արխիվներում պատմաբանը հայտնաբերել է ամերիկյան, բրիտանական, ֆրանսիական կառավարություններին՝ Կովկասում իրենց ներկայացուցիչներից ուղարկված հազարավոր ուղերձների բնագրեր և պատճեններ, գտել է նյութեր, որոնք չեն պահպանվել հենց Հայաստանում: Ուսումնասիրելով այդ արխիվները՝ կարողացել է հասկանալ տերությունների իրական քաղաքականությունը, որը հաճախ հակասում էր հրապարակային հռչակագրերին: Ինչպե՞ս են դասավորվել Ռիչարդ Հովհաննիսյանի հարաբերությունները հայ պատմաբանների հետ՝ հարցին նա պատասխանել է հետևյալ կերպ. «խորհրդային Հայաստանի շատ գիտնականներ իրենց համակրանքը բացահայտ դրսևորելու հնարավորություն չունեին, սակայն ինձ աջակցում էին անձնական մակարդակով, աշխատում էին ապահովել օգտակար հրատարակություններով և նպաստում էին Երևան այցելություններիս: Նույնիսկ պաշտոնական որոշ շրջանակներում չէին առարկում, երբ իմ գիտական աշխատանքի ընթացքում ԽՍՀՄ-ում ուսումնասիրման համար փակ հարցեր էի բարձրացնում: Ուրախ եմ, որ Ղարաբաղյան շարժումն սկսվելու հետ, պատմական կոնֆլիկտը հասկանալու համար, մարդիկ անդրադառնում էին նաև իմ գրքերին: Ուսումնասիրելով Առաջին հանրապետության պատմությունը՝ կարելի է եզրակացնել, որ այն խնդիրները, որոնց նա ստիպված եղավ բախվել, դարձյալ օրակարգ մտան հայկական անկախ պետության համար: Դեռ շատ բան պետք է վերցնենք 1917-1921 թթ. փորձից»:

Իմ կողմից նշեմ, որ խորհրդային պատմագրության մեջ արգելված էր 20-րդ դարասկզբին հայ ժողովրդի ազգային-ազատագրական պայքարի օբյեկտիվ ուսումնասիրությունը, բայց փոխարենը ամեն կերպ խրախուսվում էին Հայաստանի կոմկուսի, կոմերիտմիության, խորհրդային շինարարության, Մեծ Հայրենականին մասնակցած հայկական դիվիզիաների պատմությանն առնչվող «թեզաբեր» թեմաները: «Ձևական» հայրենասիրության թեմաները գերիշխող էին և իրենցով ստվերում էին «ազգային վտանգավոր» թեման:

Հայաստանում Ռիչարդ Հովհաննիսյանը հաճախակի և սպասված հյուր է: Առաջին անգամ այցելել է 1959 թվականին: Այդ տարիներին մարդիկ վախենում էին հանդիպել արտասահմանցիների հետ: Տողերիս հեղինակին բախտ վիճակվեց Ռիչարդ Հովհաննիսյանին հանդիպել Մոսկվայում և ուղեկցել նրան Հայ հին և միջնադարյան գրականությանը նվիրված միջազգային գիտաժողովում: Ասեմ, որ ամենուրեք զգում էի Պետական անվտանգության կոմիտեի աշխատակիցների սևեռուն հայցքները:

Ռիչարդ Հովհաննիսյանն իր բազմահատոր աշխատության գլխավոր գաղափարը համարում է Առաջին հանրապետության և Խորհրդային Հայաստանի իրավահաջորդային կապը: Գիտնականը համոզված է՝ եթե չլիներ Առաջին հանրապետությունը, Հայաստանը կարող էր առհասարակ չլինել:

Շնորհիվ Կալիֆոռնիայի համալսարանի հայկական հետազոտությունների ծրագրի շրջանակում Ռիչարդ Հովհաննիսյանի առաջադեմ գործունեության՝ այսօր ունենք Օսմանյան Թուրքիայում Հայոց ցեղասպանության 800 ականատեսների ձայնագրությունները: Նրանցից այսօր ողջ են մի քանիսը: Վկաները չկան, բայց կան նրանց վկայությունները:

Իմ ընկալմամբ՝ Ռիչարդ Հովհաննիսյանն իր ազգի մեծ հայրենասերն է, Հայ Դատի երդվյալ« անզիջում ջատագովը: Մեծ հայ, որը կյանքի է կոչել մեր ազգային գաղափարը և ուսմունքը: