Ավազակապետերն էլ են լաց լինում

“Ուզենք, թե չուզենք, պետք է ընդունենք, որ մենք ենք ընտրել”,-Հանրային հեռուստատեսությամբ ներքաղաքական իրավիճակին անդրադառնալով ահա այսպիսի արտահայտություն արեց Հովհաննես Չեքիջյանը, փորձելով հիմնավորել, թե ինչու պետք է հանրությունը որպես նախագահ ընդունի Սերժ Սարգսյանին: Համոզված եմ` Հայաստանի ակադեմիական երգչախմբի գլխավոր դիրիժորի այս արտահայտությանը շատերն են էմոցիոնալ արձագանքել` հայհոյելով այս եւ այսօրինակ մտավորականների ստրկամտությունը: Իրականում սակայն, պետք է շնորհակալ լինել Չեքիջյանին, որ նա սովորականից ավելի ուժեղ գրաքննվող Հանրային հեռուստատեսությամբ ըստ էության ասաց այն ինչ կասեին ընդդիմադիր քաղաքական գործիչները այս օրերին եթերում հայտնվելով: Կասեին մի փոքր այլ կերպ, բայց կարտահայտեին նույն իմաստը: Իսկ իմաստը հետեւյալն է` հայ հանրությունը չի ցանկանում Սերժ Սարգսյանին որպես նախագահ ընդունել, չի ընդունում որպես նախագահ, եւ ահա ավազակապետությունը տանկերը մտցրել է ՀՀ մայրաքաղաք եւ փորձում է հայ հանրությանը պարտադրել Սերժին: Բայց վերջինիս վիճակը թերեւս շատ ավելի ծանր է, քան կարելի էր մտածել, որովհետեւ անգամ Հովհաննես Չեքիջյանը չի ուզում Սերժ Սարգսյանին պատկերացնել ՀՀ նախագահի դերում: Այլապես Չեքիջյանը ոչ թե վերը նշված կերպով կձեւակերպեր իր նախադասությունը, այլ կասեր` հայ ժողովուրդ, ցնծացեք, ուրախացեք, որ այսքան լավ նախագահ եք ընտրել: Բայց դե ինքն էլ հասկանում է, թե ինչ է կատարվում, պարզապես հարմարվող տեսակ է եւ սովոր է կատարել բոլոր նրանց հրահանգները ում ձեռքին գտնվում է իշխանության կնիքը: Չեքիջյանի եւ իր ստալինյան սերնդի մտավորականության համար` իշխանությունը կնիք է, կաբինետ, պադավատ եւ բիրտ ուժ: Իսկ ժողովուրդը այս սերնդի մտածողությամբ այս ընթացքում անելիք չունի: Նա այսինքն ժողովուրդը ուզի թե չուզի պետք է գլուխը կախ լսի, թե ինչ են իրեն հրահանգում կնիքավորները, որովհետեւ նրանք են մարդկային ճակատագրի բարձրագույն քրմերը: Չեքիջյանը, ինչպես եւ Սոս Սարգսյանը եւ էլի ուրիշներ, սեփական օրինակով գիտեն դա, որովհետեւ կատարած զեղծարարությունների համար պետք է դատվեին, բայց չեն դատվել եւ դրա փոխարեն մանր ծառայություններ են մատուցում իրենց ճակատագրի տիրակալին` Սերժ Սարգսյանին: Չնայած, վերջինիս հոգեվիճակը շատ չի տարբերվում իրեն ծառայող “ինծիլիգենցիայի” վիճակից: Անգամ անսահման ցինիզմը Սերժ Սարգսյանին չի կարողանում օգնել, որ նա ինքն իրեն համարի ընտրված նախագահ: Վերջին շրջանի գործողությունը ցույց է տալիս, որ Սերժ Սարգսյանը հասկանում է, որ հայտնվել է ուզուրպատորի կարգավիճակում: Եւ մենք ականատես ենք համաշխարհային քաղաքականության մեջ չլսված ու չտեսնված մի երեւույթի. նախընտրական քարոզարշավ ընտրություններից հետո: Հենց սրանով է զբաղված Սերժ Սարգսյանը: Նա սկսել է հանրությանը, գործարարությանը խոստումներ տալ ընտրություններից հետո: Մինչդեռ եթե ընտրված նախագահ է հիմա պիտի գար փետրվարի 20-ից առաջ տրված խոստումների իրագործման շրջանը: Բայց Սերժ Սարգսյանը հասկացել է, որ հանրությունը բացարձակապես արհամարհել է իր “Առաջ Հայաստանը”: Եւ ահա խոստումների նոր տարափ: Նա խոստանում է Հայաստանում կյանքը դարձնել ուրախ եւ ապրուստը ձրի: Սերժ Սարգսյանը սակայն չի ընկալել մի պարզ ճշմարտություն. պրոբլեմը ոչ թե իր տված խոստումների մեջ է, կամ դրանց պերճախոս չլինելու, այլ խոստում տվողի մեջ: Ավելի ճիշտ այն համակարգի մեջ, որի ղեկավարն է ինքը: Որպեսզի իր տված խոստումները կատարվեն, Սերժ Սարգսյանը պետք է կտրի այն ճյուղը որին նստած է, այսինքն պետք է կազմաքանդի իր թիմը, իր բիզնեսը, պետք է ոչնչացնի ինքն իրեն: Նման բան, հասկանալի է, լինել չի կարող, եթե անգամ Սերժ Սարգսյանը ցանկանա: Եթե անգամ սկսի այդ գործընթացը, համակարգը նրան կխժռի, որովհետեւ ցանկացած օրգանիզմ ունի ինքնապահպանության բնազդ: Ու եթե Սերժ Սարգսյանը իրոք դարձի է եկել, նա ունի շատ ավելի հեշտ լուծում` ուղղակի հեռանալ: Իրականում սակայն, այս ամենը կինո է, նախատեսված սերիալի սիրահար հեռուստադիտողի համար: Բայց հեռուստացույցը նաեւ Սերժ Սարգսյանի ջանքերով դադարել է տեղեկատվության աղբյուր լինելուց, այն ուղղակի կռահումներ անելու նյութ է տալիս: Եւ այսօր “գալուբոյ էկրանից” մեզ մատուցվող նյութը ստիպում է արձանագրել` Սերժ Սարգսյանը հասկանում է, որ մերժված է ժողովրդի կողմից եւ սա շատ կարեւոր արդյունք է:

Նիկոլ Փաշինյան