ԿԳԲ-Ն ՊԱՐՏՎԵԼ Է, ԿԳԲ-Ն ՊԵՏՔ Է ՓԼՈՒԶՎԻ

ENG: The English version of this article can be found at Armenaker Kamilion's blog - part 1, part 2, part 3, part 4 and finally part 5.

Երբ իմ բարեկամ Միքայել Հայրապետյանը մեկ տարի առաջ «Իմպիչմենտ» դաշինքի հանրահավաքներից մեկում հայտարարեց, թե նախկին Կագեբեի, այժմ` ԱԱԾ-ի` Երեւանի Նալբանդյան փողոցում գտնվող շենքը անհրաժեշտ է քանդել եւ նրա տեղում մի մեծ փոս թողնել, այս միտքը ոմանց տարօրինակ թվաց:

Վերջին տասը տարիները, սակայն, ապացուցել են այս մտքի ճշմարտացիությունը` այդ շենքի ոչ թե ֆիզիկական, գոնե բովանդակային կազմաքանդման իմաստով: Վերջին շրջանում հենց ԱԱԾ-ն է դարձել Հայաստանում իրականացվող քաղաքական հետապնդումների եւ բռնաճնշումների դրոշակակիրը, եւ այդ գործողությունների իմաստը հասկանալու համար` նախ անհրաժեշտ է ըմբռնել այս կառույցի ներքին բովանդակությունն ու մղումները, ճանաչել նրա իդեալները, տեղեկանալ նրա գործունեության չերեւացող կողմերի մասին: Եւ որպեսզի այս մասին խոսելիս վերացական պատկերներ չնկարագրեմ, արժե ընթերցողին ներկայացնել կոնկրետ կերպարների: Ինչպես արդեն տեղեկացել եք կնոջս` Աննա Վ. Հակոբյանի հոդվածից, ընդդիմության ակտիվիստների դեմ գործողություններում ակտիվորեն ներգրավված է ԱԱԾ օպերատիվ բաժիններից մեկի ղեկավար, փոխգնդապետ Կարեն Մանուկյանը: Վերջինիս ես ճանաչում եմ անձամբ եւ նրա հետ առնչվել եմ մեր թերթի աշխատակիցների նկատմամբ հարձակումների դեպքերի կապակցությամբ, որոնցից երկուսով զբաղվել է նա: «Բարեւ-բարլուսի» մակարդակով նա սովորական, նորմալ մարդու տպավորություն է գործում: Իսկ ինչպիսի՞ն է նրա աշխատանքային աշխարհայացքը. Մանուկյանի աշխատասենյակի պատից մեզ է նայում Ֆելիքս Ձերժինսկու պատկերը: Բայց սա սովորական լուսանկար չէ, այլ սովորական թղթի վրա տողային տպիչով տպված արտացոլանք: Այս եղանակով տպված պատկերը աղավաղված է ստացվում, եւ տվյալ դեպքում դա հատուկ է արված` կերպարին առասպելականություն հաղորդելու համար: Հիշեցնեմ, որ Ֆելիքս Ձերժինսկին սովետական Կագեբեի հիմնադիրն է, որ իր ժամանակ կոչվում էր Վեչեկա: Հիշեցնեմ նաեւ, որ ԿԳԲ-ն մարդկության պատմության ամենագազանաբարո, հակամարդկային կազմակերպություններից մեկն էր, որի գործունեությունը կարելի է համեմատել միայն նացիստական Գեստապոյի հետ, եւ հենց Կագեբեի շինծու մեղադրանքների զոհն են դարձել տասնյակ միլիոնավոր անմեղ մարդիկ, սովետական քաղաքացիներ:

Բայց Մանուկյանի աշխատասենյակից կախված Ձերժինսկին եզակի չէ: Նման պատկերներ կան բազմաթիվ ԱԱԾ-ականների սենյակներում, եւ դա միայն թղթի կտոր չէ, այլ մտածողության, հոգեբանության արտահայտություն: Սրանում համոզվեցի նույն Մանուկյանի արած մի արտահայտություն լսելով. իմ ներկայությամբ դիմելով սենյակում գտնվող մի երիտասարդի` անկախ Հայաստանի Ազգային անվտանգության ծառայության փոխգնդապետը ասաց. «Անգամ Ամերիկան այս կազմակերպությանը չկարողացավ խաբել, դու ուզում էիր խաբե՞լ»: Ինչպես հասկացաք, «այս կազմակերպությունը», որին անգամ ԱՄՆ-ն չի կարողացել խաբել, սովետական ԿԳԲ-ն է:

Համաձայնեք, որ այս նախադասությունը չէր կարող հենց այնպես ձեւակերպվել. սա մի ամբողջ միջավայրի, համակարգի մտածողության արտահայտումն է, եւ այդ համակարգը իրեն համարում է խորհրդային ԿԳԲ-ի ժառանգորդը, նրա մասը, նրա զավակը: Զավեշտը, սակայն, այն է, որ համակարգը կոչվում է Հայաստանի Հանրապետության ազգային անվտանգության ծառայություն: Հայաստանի անկախության եւ անվտանգության խնդիրները սպասարկելու կոչում ունեցող այս կարեւորագույն կառույցի այսօրվա պաշտոնյաները ուղղակի չեն նկատել մի քանի «աննշան» իրադարձություններ, ինչպես, օրինակ, Հայաստանի անկախացումն է: Եւ այսպիսի «անտեղյակության» մեջ գտնվող մարդիկ, բնականաբար, իրենց պետք է համարեն ԿԳԲ-ական, իրենց կառույցը պետք է դիտարկեն որպես սովետական մեծ ԿԳԲ-ի մասնիկ, այն ԿԳԲ-ի, որը դարձել է տասնյակհազարավոր անմեղ հայորդիների, այդ թվում նաեւ Սերժ Սարգսյանի ղեկավարած կուսակցության գաղափարական հոր` Գարեգին Նժդեհի դահիճը: Սովետական Հայաստանի ԿԳԲ-ն, ի դեպ, Հայաստանի կոմունիստական ղեկավարությանը ենթարկվել է այնքանով, որքանով դա թույլ է տվել Մոսկվան: Եւ հիմա պատահական չէ, որ Հայաստանում որեւէ ուժային գործողության դիմելու համար` Ռոբերտ Քոչարյանն ու Սերժ Սարգսյանը ստիպված են ստանալ Մոսկվայի թույլտվությունը: Եւ եթե Ռուսաստանի հատուկ ծառայությունները ցանկանան հավաքագրել Հայաստանի ԱԱԾ որեւէ մակարդակի պաշտոնյայի, դա կանեն առանց որեւէ դժվարության, որովհետեւ մեր ԱԱԾ մթնոլորտը, բարոյականությունը, հոգեբանությունը ոչ միայն նպաստավոր է սրա համար, այլեւ մղում է նման քայլի: Հայաստանի բազմաթիվ ԱԱԾ-ականներ Ռուսաստանին կհանձնեն մեր երկրի պետական գաղտնիքները, կկատարեն ռուսական հատուկ ծառայությունների հանձնարարությունները ու իրենց պետական դավաճան չեն համարի: Չէ՞ որ ԿԳԲ-ականը պետք է ծառայի ԿԳԲ-ին, որի ժառանգորդը ռուսական հատուկ ծառայություններն են: Եւ կասկած չկա, որ Հայաստանի ԱԱԾ բազմաթիվ աշխատակիցներ հենց այսպես էլ վարվում են: Բայց միանշանակ ճիշտ է ՀՀ առաջին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը, երբ ասում է, թե հայ-ռուսական հարաբերությունների պրոբլեմները ոչ թե Ռուսաստանում են, այլ Հայաստանում, նրա իշխանավորների մտածողության, բարոյականության, պետական շահի եւ պետականության նրանց ընկալման մեջ: Ինչ վերաբերում է Հայաստանի ԱԱԾ-ի այսօրվա վիճակին, այն ուղղակիորեն կապվում է համակարգի ղեկավարի պաշտոնում Նարիմանովի` Սերժ Սարգսյանի գործունեության հետ:

ԿԳԲ-ական ռեւանշ
Սերժ Սարգսյանը ազգային անվտանգության նախարար դարձավ 1995 թվականին` Դավիթ Շահնազարյանից հետո: Ամրացնելով այս պաշտոնում իր ունեցած դիրքերը եւ պատրաստվելով 1998 թվականի իշխանափոխությանը` Սերժ Սարգսյանը սկսեց ազատվել Դավիթ Շահնազարյանի կադրերից` նրանց փոխարինելով նախկին ԿԳԲ-ականներով, այսպես կոչված` պրոֆեսիոնալ կադրերով: Սրանք այն մարդիկ են, ում սենյակներում այսօր փակցված են Ֆելիքս Ձերժինսկու պատկերները: Ինչ խոսք, Շահնազարյանի հետ ԱԱ մարմիններում հայտնվածները (այդ մարդկանց թիվը մեծ չէր, եւ Շահնազարյանը ԱԱ-ում կադրային ջարդ չիրականացրեց, այլ միայն քաղաքականապես անհրաժեշտ փոփոխություններ) պրոֆեսիոնալ չէին, բայց նրանք հասկանում էին, որ Հայաստանը անկախ պետություն է, պայքարել էին այդ անկախության համար, այնպես, ինչպես Ձերժինսկիի ստեղծած ՎՉԿ-ի առաջին սերնդի աշխատակիցները գաղափար չունեին հատուկ ծառայությունների գործունեության մասին, բայց պայքարել էին հանուն այն երկրի ստեղծման, որին պետք է ծառայեր իրենց կառույցը: Եւ իմիջիայլոց, Դավիթ Շահնազարյանը Հայաստանի հատուկ ծառայությունների ղեկավար դարձավ միայն այն բանից հետո, երբ հասկանալի դարձավ, որ այդ ծառայությունը առաջվա նման ուզում է ծառայել Մոսկվային եւ չի նկատել Հայաստանի անկախությունը, չի ուզում ենթարկվել անկախ Հայաստանի ղեկավարին: Սերժ Սարգսյանի ղեկավարած ԱԱ նախարարության գործունեության մի դրվագին ես արդեն անդրադարձել եմ Մաքսային պետական կոմիտեի այժմ արդեն նախկին պետ Արմեն Ավետիսյանի մասին պատմող հոդվածում: Բայց դա Հայաստանի հատուկ ծառայությունների բարոյալքման մեծ պատմության մի փոքր դրվագն է միայն: Այդ բարոյալքման բարձրակետը դարձավ 1999 թվականի հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործությունը: Հիշեցնենք, որ մինչեւ Պետական պահպանության ծառայության ստեղծումը հենց ԱԱ-ն էր պատասխանատու պետական բարձրաստիճան պաշտոնյաների անվտանգության համար, եւ բացի հոկտեմբերի 27-ի զոհերից, Սերժ Սարգսյանի` ազգային անվտանգության նախարար եղած ժամանակ սպանվել են ՀՀ գլխավոր դատախազ Հենրիկ Խաչատրյանը, ՊՆ փոխնախարար Վահրամ Խոռխոռունին, ՆԳ փոխնախարար, ներքին զորքերի հրամանատար Արծրուն Մարգարյանը: Այդ ընթացքում էր, որ Սերժ Սարգսյանի շրջապատի մի շարք մարդիկ իրագործեցին նախնական կապիտալի կուտակումը` դառնալով միլիոնատերեր:

Իսկ երբ հոկտեմբերի 27-ից հետո Սերժ Սարգսյանը ստիպված էր հեռանալ ԱԱ նախարարի պաշտոնից, եւ երբ Քոչարյանի իշխանությունը վերականգնել էր իր անվտանգությունը, ազգային անվտանգության համակարգին հասցվեց վերջին, սոսկալի հարվածը: Հատուկ ծառայությունները (ինչպես նաեւ ոստիկանությունը) դուրս բերվեցին կառավարության կազմից, դարձան կառավարությանը առընթեր ծառայություններ` համապատասխան օրենքների հիման վրա: Այս փոփոխության իմաստն այն էր, որ այդ կառույցի ղեկավարը այլեւս ոչ թե նախարար է լինելու, այլ տնօրեն, եւ որպես հետեւանք` այդ պաշտոնում չի կարող լինել քաղաքական դեմք, այլ միայն համակարգի ներկայացուցիչ: Եւ եթե հաշվի առնենք, որ մինչ այդ արդեն ԱԱԾ-ն նորից լցվել էր Ձերժինսկու պատկերի առաջ աղոթող անձանցով, որոնք բացարձակ անհաղորդ էին Հայաստանի անկախության, ինքնիշխանության, մեծության իդեալներին եւ իրենց համարում էին եւ համարում են ԿԳԲ-ական, հասկանալի կդառնա, որ Հայաստանը դե ֆակտո մնաց առանց ազգային անվտանգության համակարգի: Այժմ արդեն ունենք սալդաֆոններից կազմված մի կառույց, որը բացարձակ գաղափար չունի ո°չ ազգայինի, ո°չ անկախ պետություն ստեղծելու հրամայականի մասին եւ պատրաստ է միայն հրամաններ կատարել: Այսպիսով, ԱԱԾ-ն պետական մարմնից վերածվեց բութ գործիքի` դառնալով հանցավոր վարչակազմի հիմնական նեցուկներից մեկը:

Ազգիս էլիտան ծանրացավ սրտիս
Մինչ հայրենի ԱԱԾ-ի դեգրադացիայի պատմության հետագա շարադրանքին անցնելը, անդրադառնանք հատուկ ծառայությունները սեփական նպատակների համար օգտագործելու քոչարյանասերժական մի մեթոդի եւս: Սերժն ու Քոչարյանը արագ հասկացան, որ մարդկանց անցյալը, նրանց անձնական կյանքը հետազոտելով` կարելի է քաղաքական լուրջ հաղթաթղթեր ստանալ: Նրանք արագ հասկացան, որ Հայաստանի հատուկ ծառայության այս պոտենցիալը չի օգտագործվում: Ու սկսեցին օգտագործել. պարզվեց, որ Հայաստանի գիտական, մշակութային, քաղաքական էլիտայի մի բավական ծանրակշիռ հատված խորհրդային տարիներին չի կարողացել զերծ մնալ ԿԳԲ-ի գործակալ դառնալու մեղքից: Այդ մարդիկ, որոնք ակադեմիկոս են, նշանավոր դերասան, սիրված նկարիչ կամ երգիչ, քաղաքական գործիչ, գործակալ լինելով, մատնագրեր են գրել իրենց ընկերների բարեկամների, հայտնի ժամանակակիցների դեմ, եւ եթե այդ ամենը հայտնի դառնա, նրանք միանգամից կդառնան զրո, ոչինչ: Այդ գաղտնիքները պահվում են ԿԳԲ-ի արխիվներում, ու այդ արխիվների տերը ԱԱ նախարար Սերժ Սարգսյանն է: Ուրեմն հենց նրա ձեռքում է գտնվում իրենց բարոյական «կենաց ու մահու» հարցի լուծումը: Ավազակապետական զույգը վարպետորեն օգտագործում է այս գործոնը եւ հասարակական քաղաքական կյանքում ձեռք բերում հուսալի հենարան: Այդ «հայտնի մտավորականները», գիտնականները, արվեստագետները, որոնք իրենց անունը ձեռք են բերել ԿԳԲ-ի հետ համագործակցելու, այսինքն` իրենց շրջապատի վրա մատնագրեր գրելու, «ժողովրդի թշնամիներին» հալածելու շնորհիվ, անհրաժեշտ պահերին իրենց աջակցությունն են հայտնում ավազակապետական իշխանությանը, հրապարակային ելույթներում թաքուն կամ բացահայտ փառաբանում «մեծ առաջնորդներին»: Իհարկե, չեմ ասում, թե Քոչարյանին կամ Սարգսյանին աջակցող բոլոր «մտավորականները» ԿԳԲ-ի գործակալներ են, բայց նրանց թիվը եւ իշխանության աջակցությունը բավարար է` համապատասխան ֆոն, բազա, միտում ստեղծելու համար: Նախորդ հրապարակումներից մեկում ես արդեն խոսել եմ ԳԱԱ նախագահ Ռադիկ Մարտիրոսյանի ԿԳԲ-ական անցյալի մասին: ԳԱԱ նախագահ լինելուց առաջ նա ԵՊՀ ռեկտոր էր: Եւ ահա, պատկերացրեք, թե նա որքան մարդկանց կարող էր գցել սերժանտական ցանցի մեջ` կանգ չառնելով ոչնչի առաջ. չէ՞ որ իր թիկունքում նա մահացու սպառնալիք ունի: Բայց որպեսզի Ռադիկ Մարտիրոսյանի պարագան եզակի չթվա, հիմա կխոսեմ մեկ այլ սուբյեկտի մասին եւս, որովհետեւ այն արարքը, որ նա իրեն թույլ է տվել Սերժ Սարգսյանի անմիջական հանձնարարությամբ, ամենաստորներից է: Խոսքը ԳԱԱ նախկին նախագահ Ֆադեյ Սարգսյանի մասին է, որի մասին մեր հեռուստաընկերությունները ֆիլմ են ցուցադրում` նրան ներկայացնելով որպես մեծագույն անհատ: Ահա այս մեծագույն անհատը 1998 թվականի արտահերթ նախագահական ընտրությունների շրջանում, երբ Կարեն Դեմիրճյանը հաղթական կերպով վերադարձել էր քաղաքական կյանք եւ սպառնալիք էր դարձել Ռոբերտ Քոչարյանի կարիերայի համար, ահա այդ ժամանակ Սերժ Սարգսյանը Ֆադեյ Սարգսյանի վրա տեղադրում է հատուկ-լսող սարքավորումներ եւ նրան ուղարկում նախագահի թեկնածու Կարեն Դեմիրճյանի հետ հանդիպման: Կարեն Դեմիրճյանը, բնականաբար, ընդունում է իր վաղեմի «ընկերոջը», «զինակցին», հարեւանին եւ նրա հետ անկեղծ զրույց ունենում իր քաղաքական ծրագրերի, հետագա անելիքների մասին եւ չի էլ կասկածում, որ Սերժ Սարգսյանը եւ Ռոբերտ Քոչարյանը իր խոսակցությունը լսում են «ուղիղ եթերում», եւ որ Ֆադեյը ոչ թե զրուցում է իր հետ, այլ հարցազրույց է անում Սերժ Սարգսյանի կազմած հարցաշարով: Պետք է ենթադրել, որ այսօրինակ զրույցները պարբերական են եղել, բայց խոստովանեմ, ինձ հայտնի է այդպիսի մեկ դեպքի մասին: Ահա այսպիսի «վարք մեծաց»:

Բայց հասարակական-քաղաքական կյանքում կան նաեւ երիտասարդ գործիչներ, որոնք ԿԳԲ-ի հետ չեն առնչվել: Ինչպե՞ս վարվել նրանց հետ. միկրոսկոպի տակ առնել նրանց անձնական կյանքը: Եթե նրանց կյանքում ոչ մի վարկաբեկող բան չկա, ուրեմն պետք է փորփրել նրանց հարազատների կյանքը եւ ձեռք բերել կոմպրոմատներ: Իհարկե, բոլոր ժամանակներում ամենաբարձրը գնահատվել են սեռական բնույթի կոմպրոմատները: Մարդիկ երբեմն տարօրինակ հակումներ են ունենում. մեկը սիրում է տղամարդկանց հետ սեքսով զբաղվել` տղամարդ լինելով հանդերձ, մյուսը դավաճանում է կնոջը, սիրուհի ունի կամ պուտանկաների հետ է շփվում, երրորդի կինն է ամուսնուն անհավատարիմ, չորրորդը սեփական կնոջ հետ այցելում է կասկածելի ակումբներ: Բնականաբար, բոլոր այս հարցերով պետք է զբաղվի Ազգային անվտանգության ծառայությունը, որը պետք է համապատասխան դոսյեներ կազմի եւ դրանք ապահովի «վիդեոմատերյալներով»:

Այսինքն` եթե որեւէ մեկը գեյ է, պետք է ԱԱԾ-ն դա ապացուցող նկարահանում անի, նկարահանի սեռական ակտը: Ինքներդ եք հասկանում, սա հեշտ գործ չէ եւ պահանջում է նյութական միջոցներ, տեխնիկա, մարդկային ռեսուրս, օպերացիաների մանրամասն պլանավորում եւ իրագործում: Եւ վերջին տասը տարիների ընթացքում հայրենի ԱԱ-ն իրականացրել է բազմաթիվ այդօրինակ օպերացիաներ: Եթե ձեզ զարմացրել է որեւէ քաղաքական գործչի դիրքորոշման փոփոխությունը, դավաճանությունը, մի զարմացեք. ուրեմն այդ մարդը կամ նրա հարազատները ինչ-որ մութ պատմության մեջ են ընկել կամ եղել երբեւէ կամ էլ ունեն սեռական տարօրինակ հակումներ: Մեր քաղաքական գործիչներից շատերի «ծախվելը» մարդիկ սովոր են բացատրել փողի գործոնով: Ինչ խոսք, փողը որոշակի դեր խաղում է, բայց որպեսզի մարդուն տրամադրեն փողով ծախվելուն, դրանից առաջ նրան դեմ են տալիս կոմպրոմատը: Սա տրամաբանական է, որովհետեւ տվյալ մարդը փողը վերցնելուց հետո կարող է դուրս գալ վերահսկողությունից, եւ նրա վրա ազդեցության լծակ է պետք: Մյուս կողմից` միայն կոմպրոմատի գործադրումը «զոհին» թշնամաբար է տրամադրում «գնորդի» նկատմամբ, ինչը նույնպես անթույլատրելի է: Ի վերջո, կոմպրոմատը օգտագործում են ոչ թե թշնամի, այլ բարեկամ ձեռք բերելու համար, եւ սա հայտնի թխվածքաբլիթի եւ մտրակի մեթոդն է: Եւ ի դեպ, տեսեք` նկարագրված իրավիճակին ինչքան է համապատասխանում Սերժ Սարգսյանի սիրած «հաճախորդ» բառը: Այժմ, որպես այս գլխի ամփոփում պատմեմ մի քաղաքական գործչի եւ նրա ընտանիքի պատմությունը, որը էական նշանակություն է ունեցել վերջին տարիների ներքաղաքական զարգացումների վրա:

Պարզվում է` Հայաստանում մի տարօրինակ ակումբ կա, որտեղ այցելում են ամուսնական զույգեր: Այսինքն` ամուսինը այնտեղ է գնում իր կնոջ հետ: Այստեղ գալիս են բազմաթիվ այլ զույգեր, եւ ակումբի իմաստն այն է, որ տեղի է ունենում պարտնյորների փոխանակում: Այսինքն` ակումբի անդամները մի քանի ժամով ուրիշին են հանձնում իրենց կանանց, եւ իրենք էլ ուրիշ կին են ընտրում: Ակումբային այս հավաքից հետո նրանք սովորականի նման վերադառնում են տուն որպես սիրող ամուսիններ: Նման ակումբներ կան աշխարհի բազմաթիվ երկրներում, եւ բնական է` մեր երկրում նման ակումբի ի հայտ գալը եւ մանավանդ դրանցում հայտնի քաղաքական գործիչների հայտնվելը չէր կարող վրիպել ԱԱԾ-ի աչքից: Եւ մինչ շատերը չեն կարողանում հասկանալ վերջին մի քանի կարեւոր իրադարձությունների, քաղաքական վայրիվերումների իմաստը, ամեն ինչ ծայրահեղ պարզ է. ԱԱԾ-ն ունի համապատասխան նկարահանումներ:

Ի դեպ, պարզվում է, որ իշխանական եւ մերձիշխանական կուսակցությունների համամասնական ցուցակները կազմելիս հաշվի է առնվում նաեւ ԱԱԾ ֆակտորը, այն, թե ինչպիսի դոսյեներ ունի ԱԱԾ-ն այս կամ այն անձի վրա: Ինչքան հաստ են դոսյեները, այնքան տվյալ մարդը հարմար է համարվում` խորհրդարանում դեպուտատ աշխատելու համար: Իհարկե, եթե հաջողվում է ընդդիմության մեջ էլ համանման մարդիկ ունենալ, դա մեծ հաջողություն է: Իսկ ընդհանրապես, Հայաստանի ԱԱԾ-ն հսկայական միջոցներ եւ ժամանակ է ծախսում` ընդդիմադիր գործիչների գաղտնալսելու, նրանց շրջապատում գործակալներ ներդնելու եւ այս կարգի այլ գործողություններ իրականացնելու համար: Բայց հայ ԿԳԲ-ականները մնացել են ութսունական թվականների մակարդակի վրա, եւ լուրջ մարդկանց համար դժվար չէ նկատել եւ կանխատեսել նրանց գործողությունները, գործակալներին, պրովոկատորներին:

ԿԳԲ-ական կրախ
Ինչպես արդեն նշեցի, հայրենի ԿԳԲ-ականները չեն նկատել Հայաստանի անկախության` իրենց համար տխուր հանգամանքը: Նրանք չեն նկատել իրենց համար տխուր մեկ այլ հանգամանք. այն, որ իրենց պաշտամունքի առաջվա` սովետական ԿԳԲ-ն գլոբալ պայքարում խայտառակ պարտություն է կրել, եւ դրա վկայությունն է դրան ծնած երկրի` ԽՍՀՄ փլուզումը: Ընդ որում, մինչեւ հիմա ԿԳԲ-ականները չեն ուզում ընդունել, որ ԽՍՀՄ-ը փլուզվել է ոչ թե արտաքին ներգործության, այլ հենց ԿԳԲ-ի գործունեության արդյունքում: Փտած այս համակարգը դարձել էր քաղաքացիների թշնամին, առաջընթացի հիմնական խոչընդոտը:

Այս իրողությունների ընկալման բացակայությունը, բնականաբար, պիտի օգներ, որ հայրենի ԱԱԾ-ն ինքն իր համար աննկատ համակվեր փտախտով եւ կրեր խայտառակ պարտություններ: Եւ այդպես էլ եղավ: ԱԱԾ վերնախավը սկսեց «իր աճող դերը» օգտագործել` անձնական բարեկեցության հասնելու համար: ԿԳԲ-ականները տենդագին կերպով ձեռք են բերում սեփականություն, քթները խոթում են բիզնեսի այս կամ այն ոլորտներ: Այս երեւույթի ամենավառ դրսեւորումը ԱԱԾ տնօրենի նախկին տեղակալ Գրիգորի Հարությունյանն էր, որը, ինչպես պարզվեց, զբաղվում էր բանանի «կանտրաբանդայով»: Այս փաստը հանրությանը հայտնի դարձավ այն բանից հետո, երբ Ռոբերտ Քոչարյանը Հարությունյանին ազատեց ԱԱԾ տնօրենի տեղակալի պաշտոնից: Սակայն սխալվում են բոլոր նրանք, ովքեր կարծում են, թե Հարությունյանի պաշտոնանկության պատճառը բանանի «կանտրաբանդայով» զբաղվելն էր. Ռոբերտ Քոչարյանը միշտ էլ իմացել է այդ գործի մասին եւ պաշտոնանկության մասին որոշում կայացրել է այն բանից հետո, երբ հասկացել է, որ Հարությունյանը սկսել է հաշիվների մեջ խաբել իրենց: Այս վարկածի մասին է խոսում երկու հանգամանք. պաշտոնանկությունից հետո Հարությունյանին չդատեցին, ինչը նշանակում էր, որ ավելորդ աղմուկ բարձրացնելը ցանկալի չէ: Եւ հետո` Գրիգորի Հարությունյանը, ԱԱԾ տնօրենի տեղակալ լինելով, իր «Գրիառ» ֆիրմայով շենքեր էր կառուցում Բուզանդի փողոցում, ինչը նշանակում է, որ ԱԱԾ տնօրենի տեղակալի բիզնեսով զբաղվելը ընդունելի հանգամանք էր Ռոբերտ Քոչարյանի կողմից, քանի որ «Գրիառը» երկար տարիներ բացահայտ գործունեություն էր ծավալում, եւ ֆիրմայի անունն էլ ձեւավորվել էր հայրենի ԱԱԾ ղեկավար աշխատողի անուն ազգանվան ռուսերեն տարբերակից` Գրիգորի Առուծյունյան: ԱԱԾ տնօրենի բոլոր տեղակալները, այսպես թե այնպես, ներգրավված են բիզնեսում եւ միլիոնատերեր են: Պետք է խոստովանել, որ այս իմաստով ամենախեղճը ԱԱԾ տնօրեն Գորիկ Հակոբյանն է: Մեր մեջ ասած` համակարգի ներսում նրան «դոձիկ» են համարում, մի յուրօրինակ Լեոնիդ Իլյիչ Բրեժնեւ, որին այդ պաշտոնում նշանակել են տեղը զբաղեցնելու եւ դրա համար ներքին գզվռտոցը կանխելու համար:

Ինչեւէ, բիզնես-արատը ԱԱԾ-ում լրջորեն է տարածվել. տարածքային կառույցների ղեկավարները «կռիշ» են կանգնում տարբեր բիզնեսմենների, օբյեկտների համար: Իհարկե, այս «բարիքներից» ոչ բոլորն են կարողանում օգտվել, եւ ինչպես ողջ հանրության շրջանում, այնպես էլ ԱԱԾ ներսում մեծանում է ճեղքվածքը հարուստների եւ աղքատների միջեւ: Այս պայմաններում, բնականաբար, համակարգը պետք է լիովին բարոյալքվեր եւ խայտառակ պարտություններ կրեր: Հենց այդպիսի խայտառակ պարտություններ դարձան Մուրադ Բոջոլյանի, փաստաբան Վահե Գրիգորյանի, ԱԳ նախկին նախարար Ալեքսանդր Արզումանյանի դեմ հարուցված քրեական գործերը, որոնք ԱԱԾ-ին դարձրին համընդհանուր ծաղրի ու ծիծաղի առարկա: Բայց սրանք միայն ծաղիկներն էին, եւ մեծ պարտությունները դեռ առջեւում էին:

2007 թվականի աշնանային մի օր պարզվեց, որ Ադրբեջանի հատուկ ծառայությունները ինտերնետ ցանցով մտել են Հայաստանի ԱԳ նախարարության համակարգչային ցանց եւ «քաշել» այնտեղ եղած ողջ տեղեկատվությունը. արխիվ, դիվանագիտական նամակագրություն, գաղտնի փաստաթղթեր, անգամ անձնական նամակներ: Հիմա կարող ենք արձանագրել, որ Հայաստանի դիվանագիտությունը Ադրբեջանից ոչ մի գաղտնիք չունի: Այս տեղեկատվությունը միայն պատահաբար մամուլ ընկավ, եւ չպետք է բացառել, որ նույն ճակատագրին են արժանացել այլ գերատեսչությունների համակարգչային ցանցեր եւս, որովհետեւ դրանք ԱԳՆ ցանցից ավելի պաշտպանված դժվար թե լինեին, իսկ դրանց պաշտպանությամբ զբաղվում է նույն ԱԱԾ-ն: Այս խայտառակության համար ԱԱԾ-ում, ըստ էության, ոչ ոք չպատժվեց, որովհետեւ Ռոբերտ Քոչարյանն էլ գիտեր, որ ինքը ողջ ԱԱԾ-ն նետել է ընդդիմության, ավելի ճիշտ` Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի դեմ պայքարի, եւ Ադրբեջանի դեմ պայքարի համար ռեսուրսները էականորեն նվազել են:

Ճակատագրի հեգնանքով, սակայն, ԿԳԲ-ական փտած համակարգը պարտություն էր կրելու նաեւ Տեր-Պետրոսյանի դեմ մղված պայքարում: ԱԱԾ-գործադրած տիտանական ջանքերի նպատակը այն էր, որ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը վերստին չստանձնի համաժողովրդական լիդերի դերը, չկարողանա համախմբել ընդդիմությանը, չկարողանա համաժողովրդական շարժում կազմակերպել. չստացվեց: Պարզվեց` տարբեր կուսակցություններում ներդրված ազդեցության գործակալները, շանտաժը, ակտիվիստների «մշակումները» ի վիճակի չեն կանխել իրադարձությունների հետագա ընթացքը: Եւ եթե այս ֆոնին դիտարկենք մարտի 1-ի իրադարձությունները եւ դրանց հաջորդած ռեպրեսիաները, դրանք իրենց բնույթով շատ են հիշեցնում 1990 թվականի ԿԳԲ-ական պուտչը ԽՍՀՄ-ում, որը դարձավ ԿԳԲ-ական համակարգի կարապի երգը: Կասկած չկա, որ Հայաստանում էլ ԿԳԲ-ական դավադրությունը կարժանանա նույն ճակատագրին, ուղղակի այս պարագայում մենք պարտադրված ենք զգույշ գործել` մեր հայրենիքին, Հայաստանի Հանրապետությանը անդառնալի ու անլուծելի խնդիրների առաջ չկանգնեցնելու համար: Եւ ամեն ինչ հենց այդպես էլ ընթանում է:

էժան սադրանքներ
Իհարկե, ԱԱԾ այս շրջանի գործունեության մասին խոսելիս հնարավոր չէ չանդրադառնալ փետրվարի 21-ից Երեւանի Ազատության հրապարակում տեղի ունեցող շուրջօրյա հանրահավաքների ընթացքում ԱԱԾ գործունեությանը: Ինչպես գիտեք, Ազատության հրապարակում բացահայտվեցին սադրիչ գործողություններ իրականացնող երկու ԱԱԾ-ականներ: Նրանց վրա տեղադրված էին լսող սարքավորումներ: Ի՞նչ էին այդ մարդիկ անում Ազատության հրապարակում. նախ ինչ-որ բաներ էին տեղադրում վրանների տակ, մոտակայքում զենք թաղում, նռնակներ, բենզինով շշեր: Եւ հետո, «գաղափարական աշխատանք» իրականացնում հանրահավաքի մասնակիցների շրջանում: Ասենք, սովորական քաղաքացու նման զրույցի են բռնվում հանրահավաքի մասնակից խմբերի հետ եւ հարմար պահի սկսում իրենց խոսակցությունը: Ասենք, ասում են. «Չէ, ախպեր, էսպես չի լինի, քանի օր Օպերայում հավայի կայնած ենք: Սրանց դեմ ուժով պիտի խոսես, ճիշտ չե՞մ ասում»: Անպայման կգտնվեն մեկը կամ մի քանիսը, որ կասեն` ճիշտ ես ասում, բա ոնց: Սա ձայնագրվեց ԱԱԾ-ում: Հետո սադրիչը, ասենք, ասում է. «Ճիշտը նախագահականը գրավելն ա, հեռուստատեսությունը նույնպես, հարկավոր է զինվել: Ճիշտ չե՞մ ասում»: Բնականաբար, սկսվում է խոսակցություն, որտեղ հնչում են կարծիքներ, այդ կարծիքները ձայնագրվում են ԱԱԾ-ում, մոնտաժվում եւ ծառայում արդեն հարուցված քրեական գործին. իբր Ազատության հրապարակում հավաքվածները պատրաստում են զինված հեղաշրջում, պատրաստվում են գրավել հեռուստատեսությունը եւ այլն, եւ այսպես շարունակ: Բայց ինչպես ասացի, ԿԳԲ-ական համակարգը այնքան է բարոյալքվել, որ իր մտահղացումները, իր «մտավորականների» կրակոտ ելույթները, իր «Հայլուրի» զազրելի ռեպորտաժները այլեւս որեւէ մեկի վրա տպավորություն չէին գործում, եւ մարտի 1-ին ավազակապետությունը ստիպված էր դեն նետել բարեպաշտի իր դիմակը եւ ներկայանալ իր հրեշավոր ու զազրելի ողջ կերպարով, բացահայտել իր հանցավոր ու անբարո էությունը:

Վերջաբան
Չեմ կարող պնդել, թե այսօրվա ԱԱԾ-ի բոլոր աշխատակիցները անձնատուր են եղած ապօրինությանը, անբարոյականությանը, ազգային անվտանգության շահերի դավաճանությանը: Բայց եթե կան բացառություններ, նրանք միայն բացառություններ են, եւ այդպիսին լինելով` հաստատում են համակարգի հանցավոր բնույթը: Մեծ հաշվով, արդի ԱԱԾ-ն մի համակարգ է, որի անբարո բնույթը ոչ մի սահման չունի, այդ համակարգը ի վիճակի է ցանկացած անբարոյականության: Սրա վկայությունն է շղթայված ազգային հերոսի` Սասուն Միքայելյանի ցուցադրումը հեռուստատեսությամբ: Չկա մի որեւէ ստորություն, որ սպասելի չլինի այդ համակարգից: Չկա այնպիսի մի ստորություն, որի հնարավորության մասին ինձ ասեն, եւ ես ասեմ` չեն անի նման բան: Այս համակարգից ամեն ինչ սպասելի է: Եւ ամենեւին չզարմացա, երբ իմացա, որ մանկահասակ երեխաներիս ականջն են գցել, թե իրենց կարող են առեւանգել, որպեսզի ես հանձնվեմ: Նման պահվածքը ամենեւին էլ զարմանալի չէ այն անձանց համար, ում գլխավերեւում փակցված է Ձերժինսկու նման պատմական ճիվաղի պատկերը: Եւ ի դեպ, ես ուզում եմ որոշ դիտարկումներ անել իմ այսօրվա կարգավիճակի կապակցությամբ: Թող փոքրոգություն չհամարվի, բայց ուզում եմ անկեղծ խոստովանել, որ ինձ դուր չի գալիս, երբ ասում են, որ ես թաքնված եմ: Համաձայնեք, թաքնված մարդը թերթում հոդվածներ չի տպագրի, այն էլ` այսպիսի ինտենսիվությամբ:

Հայաստանում բազմաթիվ մարդիկ կան, որ չնայած իրենց տանն են գիշերում, այցելում են իրենց աշխատավայրեր, անգամ հայտնվում են ուղիղ հեռուստատեսային եթերում, բայց այդ ընթացքում միշտ թաքնված են ապրում, եւ դա այդ մարդկանց ճիշտ բնորոշումն է: Իսկ ես հիմա ընդամենը գտնվում եմ ընդհատակում` երկու տրիվիալ պատճառով. նախ, իմ բազմաթիվ ընկերների նման, ես նույնպես չէի կարող հենց այնպես հանձնվել ԱԱԾ-ին, որովհետեւ դա կլիներ գերի հանձնվելու նման մի բան: Այն օրերին ինձ չկարողացան ձերբակալել ու հիմա էլ չեն կարողանում հայտնաբերել: Եւ ճիշտն ասած` ինձ հաճույք է պատճառում այն միտքը, թե դա նրանց ինչքան է ներվայնացնում: Հիմա այն մասին, թե ինչ եմ պատրաստվում անել. երբ բոլորին հասկանալի կլինի, որ ավազակապետական ԿԳԲ-ն ի վիճակի չէ լուծել ինձ հայտնաբերելու պրիմիտիվագույն խնդիրը, այս փուլի իմ անելիքն արած կլինեմ: Այս հոդվածի տպագրությունից որոշ ժամանակ անց ես կրճատելու եմ իմ ընդհատակյա ռեժիմը. արդեն բացահայտ դուրս եմ գալու փողոց, քայլելու եմ իմ սիրելի Երեւանի կենտրոնում, ժպտալու եմ իմ սիրելի քույրերին եւ եղբայրներին ու շարունակ պայքարելու եմ, պայքարելու եմ մինչեւ վերջ:

Հ.Գ. Այս տարեսկզբին Հայաստան էին բերվել Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության ԱԱԾ մոտ 200 աշխատակիցներ, որոնք ամեն օր աշխատանքի էին ներկայանում ԱԱԾ կենտրոնական եւ տարածքային գրասենյակներ: Ղարաբաղցի ԱԱԾ-ականները որեւէ կոնկրետ գործով զբաղված չէին, այլ հսկում էին Հայաստանի գործընկերների աշխատանքները:

ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆ 28-04-2008

FYI

For the citizens of Armenia

If you have been asked to go to a police station; or

Your relative has been remanded into custody; or

The police are trying to search your home; or

You feel unprotected from the law enforcement agencies.

Call the 080 - 080 - 804 Hot Line
for free legal help.

(An initiative of several non-profit organizations)

Ձոն գարնանամուտի

Ձոն գարնանամուտի

Խոսքերը` Նիկոլ Փաշինյանի
Երաժշտությունը, գործիքավորումը, կիթար, վոկալ` Մհեր Մանուկյանի (Լավ Էլի)
Բեռնաթափել այստեղից` http://www.soundupload.com/audio/ebc2ww3snamp74w
Երգել Մհերի հետ` www.Payqar.net

ENG: Armenaker Kamilion has an English language post with the translation of the lyrics and several links (including Lav Eli's MySpace page).

ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ՇՈՈՒ ՆԱԽԱՔՆՆՈՒԹՅԱՆ ՓՈԽԱՐԵՆ

Եթե մի պահ վերանանք մեզ հայտնի հանգամանքներից, կարող է տպավորություն ստեղծվել, թե մարտի 1-ի դեպքերի առնչությամբ հարուցված քրեական գործը էական հաջողությունների հասել: Կալանավորվել են հարյուրից ավելի անձինք, ովքեր այս գործի շրջանակներում մեղադրյալ են համարվում:

Բայց եթե անգամ մի պահ մոռանանք, որ այս մարդիկ քաղբանտարկյալներ են, իրավիճակը շատ ավելի աբսուրդային է դառնում, որովհետեւ հովսեփյանական նախաքննությունը պատասխան չի տալիս ամենակարեւոր հարցերին: Ավելին, այդ նախաքննություն կոչվածը չի էլ ձգտում գտնել այդ հարցերի պատասխանը: Իսկ որո՞նք են այդ հարցերը: Օրինակ` ո՞վ է կրակել քաղաքացի Ռուբեն Թորոսյանի ուղղությամբ, որն իր տան պատշգամբում ծխելիս է եղել: Ո՞վ է կրակել հրազենային վնասվածք ստացած մյուս քաղաքացիների վրա: Խոսքը, ի դեպ, նաեւ ոստիկանների մասին է. որովհետեւ երբ ասում են, թե ոստիկանները հրազենային կամ բազմաբեկորային վնասվածք են ստացել, սա դեռ ոչինչ չի նշանակում: Նախաքննության հիմնական խնդիրը պետք է լինի կրակողին հայտնաբերելը, եւ դա պետք է լինի կոնկրետ անուն-ազգանունով մարդ: Նույնը վերաբերում է նաեւ նռնակ նետողին: Եթե անգամ դատախազությունը գտնում է, որ զոհված ցուցարարները «իրենց մեղքով են սպանվել», ինչպես պնդում է հնագույն մասնագիտության տեր մի երգչուհի, միեւնույնն է այդ «հանցագործներին» սպանած անձանց անուն ազգանունները պետք է հայտնի դառնան հանրությանը, հանրությունը պետք է իմանա ո՞վ է նա` ոստիկա՞ն, թե օլիգարխի թիկնապահ, ինչ ավտոմատից է նա կրակել, որտեղ եւ ո՞ւմ անունով է գրանցված այդ զենքը, քանի մետր հեռավորության վրա է գտնվել կրակոցի պահին նրա ապագա զոհը, ո՞ր ժամին է գրանցվել առաջին սպանությունը, որտեղ է գտնվել սպանվածը: Նախաքննությունը պետք է պատասխանի նաեւ այն հարցին, թե ինչո՞ւ զինվորականներից մեկը, որ մահացավ հիվանդանոցում, թիկունքից էր վիրավորվել: Կարճ ասած, նախաքննության հիմնական խնդիրը ամեն պայթյունի, ամեն կրակոցի հանգամանքները ճշտելն է, նռնակ նետած ամեն մարդու ինքնությունը պարզելը: Եւ ի դեպ, միջազգային փորձագետները հենց այստեղ էին հարկավոր` պարզելու համար ամեն վնասվածքի ծագումնաբանությունը:

Բայց հիմա նման փորձաքննության հնարավորությունները կամ նվազել են կամ ընդհանրապես վերացել: Դատախազությունը փորձում էր ցույց տալ, որ զոհված ոստիկան-զինվորականները մահացել են բեկորային, այսինքն նռնակի պայթյունից առաջացած վնասվածքներից, բայց նրանցից ոմանց հարազատների զրույցները լրագրողների հետ բոլորովին ուրիշ բանի մասին են վկայում: Կարճ ասած, Աղվան Հովսեփյանը չարաչար սխալվում է մտածելով, թե կկարողանա «լափշա կախել» հանրության ականջներից: Հիմա նա ոչ թե նախաքննությոն է իրականացնում, այլ քաղաքական շոու է փորձում բեմադրել. կալանավորել են մի քանի տասնյակ քաղաքական գործիչների, անունն էլ դրել զանգվածային անկարգություններ: Սա ուղղակի ծիծաղելի է. մարտի 1-ին մարդիկ սպանվել են կոնկրետ անձանց գործողությունների արդյունքում, բայց Հովսեփյանն ուզում է կոնկրետ անձի սպանությունը լղոզել տասնյակ, հարյուր հազարավոր անձանց գործողությունների մեջ:

Սա արտաիրավական մոտեցում է, իսկ իրավական մոտեցումը ասում է. եթե սպանության վայրում 200 հազար մարդ է եղել. կոնկրետ մարդուն սպանածը մի հոգի է, ամենաշատը` մի քանի հոգի, եւ հատուկ քննչական ծառայությունը պետք է աշխատի այս մարդկանց հայտնաբերելու ուղղությամբ, մի բան, որ մինչ օրս չի արվել եւ չի արվում: Եւ ի դեպ, եթե ոստիկանների ու զինվորների մեջ ոչ մի ցուցարար չի եղել, ցուցարարների մեջ եղել են բազմաթիվ ոստիկաններ ու ԱԱԾ-ականներ` քաղաքացիական հագուստով: Եւ դա նկատելի է նաեւ հայաստանում տարածվող DVD սկավառակների վրա եղած տեսագրություններում:

Իսկ արդյո՞ք նախաքննությունը պարզել է քաղաքացիական հագուստով այն երիտասարդի ինքնությունը, ով ավտոմատ է ստանում ոստիկանների ձեռքից: Արդյոք քննությունը պարզել է նրա գտնվելու վայրը դեպքերի ամենաթեժ պահին: Իհարկե չի պարզել, որովհետեւ հովսեփյանական նախաքննության ոճը մեզ արդեն հայտնի է 10 տարի, եւ այդ ոճի էությունը շատ պարզ է. թաքցնել հանցագործներին եւ դատապարտել անմեղ մարդկանց:

ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆ 29-04-2008

ԱՌՆԱԿԱՆ ԵՌՅԱԿԸ

ԱԺ նախագահ Տիգրան Թորոսյանը, որ իր գլխում լկլկացող զանգվածը ուղեղ է համարում, որոշեց ավազակապետության երկարամյա ԱԳ նախարար Վարդան Օսկանյանի հեռացող ջանդաքի վրայով քայլելով պետական այրի համարում ձեռքբերել: Թորոսյանը, անշուշտ ոչ առանց Սերժ Սարգսյանի խրախուսման, որոշեց ապտակ հասցնել Օսկանյանին, հայտարարելով, որ ԼՂ հարցում Հայաստանի քաղաքականությունը այսուհետեւ պետք է լինի նախաձեռնող: Օսկանյանը, որ բավական երկար ժամանակ հույս ուներ, որ ինքը կլինի Քոչարյանի «գահաժառանգը» եւ այս հույսերի համար Սերժի ատելությանն է արժանացել, Թորոսյանի հարձակումներին «վոեւէ» նորմալ բան չհակադարձեց, միայն թաքուն ակնարկով խորհուրդ տվեց շատ չոգեւորվել: Օսկանյանն էլ հո լավ գիտի, թե ինչ փլավ է եփել իր այժմ արդեն նախկին շեֆը ԼՂ հարցում:


Բայց ՀՀԿ փոխնախագահ, ԱԺ խոսնակ Տիգրան Թորոսյանը անդրդվելի է. նա համոզված է, որ ԼՂ հարցի հայանպաստ լուծման գործում միշտ էլ չի հերիքել իր առնական ներկայությունը: Եւ ահա ԼՂ հարցի կարգավորման գործում ձեւավորվել է հայկական նորագույն առնական եռյակը. Սերժ Սարգսյան, ԱԳ նախարար Էդուարդ Նալբանդյան, ԱԺ խոսնակ Տիգրան Թորոսյան: Եւ ահա սույն տրոյկան, ինչպես կարելի է հասկանալ, պատրաստվում է այնպիսի նախաձեռնություններ ցուցաբերել, որ աշխարհը սկուտեղի վրա մեզ մատուցի Ղարաբաղի անկախության միջազգային ճանաչման հռչակագիրը, եւ վերջում էլ ներողություն խնդրի երկարամյա թյուրըմբռնման համար: Եւ ուրեմն եկեք փորձենք հասկանալ, թե ինչ արժե դիվանագիտական տիտանների այս եռյակը: ԱԺ խոսնակի պարագան կարծեմ չարժե անգամ քննարկման առարկա դարձնել, որովհետեւ սույն անեկդոտային հերոսը հանրությանը հայտնի է իր փոքրիկ էության բոլոր կողմերից: Ինչ վերաբերում է Սերժ Սարգսյանի դիվանագիտական ընդունակություններին, կարծում եմ դրանք լավագույնս դրսեւորվեցին նախորդ տարեվերջին ամերիկյան «Լոս Անջելես Թայմս» թերթի խմբագրության ներկայացուցիչների հետ նրա հանդիպման ընթացքում: Զրույցը վերաբերում էր հիմնականում ԼՂ հարցին եւ ահա Սերժ Սարգսյանը սկսեց այնպիսի մտքեր արտահայտել, որ խմբագրակազմը հասկացավ, որ այս պարոնին կարելի է ձեռ առնել, այնպես, ինչպես ձեռ են առնում ասենք «Սադի Գոքորին»: Սա կարծում եմ, բնորոշ դեպք է, եթե հաշվի առնենք, որ լուրջ քննարկման արդյունքում Սերժ Սարգսյանի վրա «կայֆեր վառողները» ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահ ԱՄՆ ընտրախավի ներկայացուցիչներն են, որոնք իրենց զրույցի մասին մանրամասն պատմող նյութ էին տպագրել իրենց հեղինակավոր թերթում: Բացի այս Սերժ Սարգսյանը արդեն հասցրեց Իլհամ Ալիեւին լկտիանալու առիթ տալ Բուխարեստում, ՆԱՏՕ-ի գագաթաժողովի շրջանակներում: Կարճ ասած, Սերժ Սարգսյանի հարաբերությունները դիվանագիտության հետ, ըստ էության կանխորոշված են:

Իսկ ի՞նչ կարելի ասել վերը նշված եռյակի ինկոգնիտոյի` ԱԳ նորանշանակ նախարար Էդուրադ Նալբանդյանի մասին: Նրա վերաբերյալ իշխանական մամուլում հայտնված հրապարկումները իսկապես հուզում են: Ֆրանսիայում ՀՀ դեսպանի պաշտոնում նրա գործունեությունը բարձր է գնահատվում, նրա հասցեին հնչում են դիֆերամբներ: Եւ ո±րն է այս ոգեւորության հիմքը: Հայ-ֆրանսիական բարձր մակարդակի հարաբերությունները: Ինչ խոսք, հայ-ֆրանսիական հարաբերությոնները ջերմ են, բայց ինչքանով կարելի է այդ ջերմությունը կապել մի դեսպանի կամ դեսպանատան հետ, երբ խոսքը մի երկրի մասին է, որի քաղաքացին է ինքը` Շառլ Ազնավուրը: Երբ Փարիզում որեւէ մեկը քեզ հարցնի, թե որտեղից ես ու դու պատասխանում ես Հայասատանից, հարց տվողը, որպես կանոն արձագանքում է. «Ա~, Շառլ Ազնավուր»: Եւ ֆրանսիայում ՀՀ դեսպանը ավելի շատ Հայաստանի դեսպան է դառնում Շառլ Ազնավուրի մոտ: Իսկ վերջինս այդ երկրում այնպիսի հեղինակություն ունի, որ կարող է ուզած ժամանակ զանգահարել Ֆրանսիայի նախագահին, եւ հարցեր լուծել Հայաստանի դեսպանի խնդրանքով: Իսկ դեսպանը այս պայմաններում վեր է ածվում մի սովորական Ժորժիկի, որին Ազնավուրից կտրելը նույնն է, թե կաթվածահարին արհեստական շրջառության սարքից կտրելը:


Իսկ ընդհանրապես, հաջող արտաքին քաղաքականություն վարելու համար հարկավոր է ունենալ կամ լծակ, կամ բարոյական հեղինակություն: Քոչարյանասերժական Հայաստանը չունի լծակներ, չունի նաեւ բարոյական հեղինակություն: Սերժ Սարգսյանի ղեկավարած Հայաստանը հեղինակություն ունենալու չնչին հնարավորություն անգամ չունի, եւ չի ունենալու: Այնպես որ այս ողջ պատմության մեջ կշահի միայն նա, ով կնշանակվի ֆրանսիայում ՀՀ արտակարգ եւ լիազոր դեսպան: Այն էլ ժամանակավոր:

ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆ 24-04-2008

«ԿՈՒՌՎԱԶԻԵ» ԽՄԵԼԻՍ

ENG: You may access the English translation at Armenaker kamilion's blog.

Կեւորկովյան թատրոնի վաստակավոր արտիստ Սերժիկ Սարգսյանը ետընտրական գաստրոլները սկսեց ՀՀ կառավարությանն առընթեր մաքսային պետական կոմիտեից: Վերջին 8 տարիներին մաքսայինի ղեկավար Արմեն Ավետիսյանի պաշտոնանկության առիթով մաքսավորներին հադիպելով Սերժը լուտանքներ թափեց նրանց գլխին, ասելով, թե ՄՊԿ-ում իշխում են հոռի բարքերը, կաշառակերությունն ու կոռուպցիան: Ներկայացման նպատակը մեկն էր. հանրությանը ցույց տալ, թե ահա սկսվում է կոռուպցիայի դեմ ահարկու պայքարի մի աննախադեպ շրջան: Բայց եթե անտեղյակ հեռուստադիտողի համար Սերժ Սարգսյանի «մաքսային ելույթը» դրամա էր, տեղեկացված մարդկանց համար դա ոչ այլ ինչ էր, եթե ոչ կոմեդիա:

Առաջին հայացքից այս պատմությունը կարող է բարենպաստ տպավորություն գործել. ահա Սերժը պաշտոնանկ է անում Արմեն Ավետիսյանին, որը Մաքսայինը վերածել է հանցագործ մի կառույցի: Իրականում, սակայն, Արմեն Ավետիսյանը պաշտոնանկ է արվել ոչ թե հանցավոր գործունեության, այլ վատառողջության պատճառով: Վերջին մեկ տարվա մեծ մասը Արմեն Ավետիսյանն անցկացրել է տարբեր երկրներում բուժման տարբեր կուրսեր ընդունելով, ու նրան պաշտոնում պահելը սադիզմ կլիներ: Իսկ ընդհանրապես, այս իրավիճակը հասկանալու համար պետք է տեղյակ լինել, թե ով է Արմեն Ավետիսյանը: Սերժ Սարգսյանը հաճախ է իր շրջապատում ասել, որ ինքը արու զավակ չունենալով Արմեն Ավետիսյանին որդու տեղ է ընդունում: Արմենն էլ բնականաբար չի հրաժարվել այդպիսի «բարձր հայրությունից» ու նրա ողջ կարիերան կապված է հենց Սերժ Սարգսյանի հետ:

Ավետիսյանի մասին հանրությունն առաջին անգամ տեղեկանում է 1998 թվականի իշխանափոխությունից հետո: Այդ ժամանակ Սերժ Սարգսյանը ՆԳ եւ ԱԱ նախարար է, իսկ Ավետիսյանը Ազգային անվտանգության ծառայության տնտեսական հանցագործությունների դեմ պայքարի վարչության պետ: Իշխանությունը զավթելու ուղղությամբ առաջին լուրջ քայլը արած ղարաբաղյան կլանը լուրջ տնտեսական ամբիցիաներ ունի. կլանի ներկայացուցիչները պետք է սեփականություն ձեռք բերեն, բիզնեսի ոլորտներ ստանան: Իսկ սրա համար ավելի հարմար գործիք, քան ԱԱ նախարարության տնտեսական հանցագործությունների դեմ պայքարի վարչությունն է, դժվար է մտածել: Արմեն Ավետիսյանի թեթեւ ձեռքով գործարար աշխարհի տարբեր ներկայացուցիչներ հայտնվում են ԱԱՆ մեկուսարաններում եւ այնտեղից դուրս են գալիս միայն իրենց սեփականության կամ բիզնեսի մի մասից հրաժարվելու, այն ղարաբաղցի կամ էլ Սերժի հովանավորությունը վայելող այլ անձանց զիջելու գնով: Այսպես ձեւավորվում է ղարաբաղյան կլանի տնտեսական հենքը: Արմեն Ավետիսյանը դառնում է կլանի եւ Սերժ Սարգսյանի սիրելին. նա փողի գետեր է ուղղում դեպի իր ղեկավարությունը: 1999 թվականի հոկտեմբերի 27-ից հետո Սերժ Սարգսյանը ստիպված է հեռանալ Ազգային անվտանգության նախարարի պաշտոնից: Ու չնայած Արմեն Ավետիսյանը շարունակում է մնալ ԱԱՆ-ում, իրականում նա ենթարկվում է ոչ թե նոր նախարար Կառլոս Պետրոսյանին, այլ իր հոգեւոր հայր Սերժ Սարգսյանին: Բնականաբար այս իրավիճակը դուր չի գալիս Կառլոս Պետրոսյանին, ու նա ամեն ինչ անում է Ավետիսյանի կյանքը անտանելի դարձնելու համար: Բայց գալիս է 2000 թվականի մայիսը, վարչապետ Արամ Սարգսյանը պաշտոնանկ է արվում, Սերժ Սարգսյանը նշանակվում է պաշտպանության նախարար, ու չնայած Կառլոս Պետրոսյանը պահպանում է իր պաշտոնը, Արմեն Ավետիսյանը նշանակվում է Մաքսային պետական կոմիտեի պետ:

Վազգեն Սարգսյանը վարչապետ դառնալով լուրջ տնտեսական հարվածներ էր հասցրել ղարաբաղյան կլանին, մասնավորապես վերացրել էր կլանի մենաշնորհային դիրիքերը բիզնեսի մի շարք գերշահութաբեր ոլորտներում: Եւ ահա մաքսայինի ղեկավարի պաշտոնում Արմեն Ավետիսյանը մեկ խնդիր ուներ. այնպես անել, որ հավքն իր թեւով, օձն իր պորտով չկարողանան Հայաստան ներմուծել այն ապրանքատեսակներից, որոնց մենաշնորհը Սերժը նվիրել է ախպերության ներկայացուցիչներին: Մաքսայինը, բնականաբար, այս խնդիրը փայլուն ձեւով լուծեց: Արդյունքում, ասենք Սադախլոյից մեկ-երկու պարկ մուրաբայի շաքարավազ գնած բագրատաշենցիների դեմ քրեական գործեր էին հարուցվում` մաքսանենգության մեղադրանքով, իսկ ասենք մի քանի հարյուր հազար դոլար արժեցող ավտոմեքենաները մաքսազերծվում էին ծիծաղելի գներով, եթե իհարկե դրանք պատկանում էին ձեզ հայտնի մարդկանց: Թերեւս ընթերցողներից շատերն են բախվել այն իրավիճակի հետ, երբ իրենց ընտանիքի անդամների համար արտերկրից 2-3 բջջային հեռախոս բերելիս մեղադրվել են մաքսանենգության մեջ, եւ ստիպված են եղել մաքսայինին հանձնել «կանտրաբանդան», անտրամաբանական տուրքեր վճարելուց խուսափելու համար: Ահա այսպես Ավետիսյանը պահպանում էր Սեդրակ Ռոբերտովիչ Քոչարյանի բիզնեսի անձեռնմխելիությունը:
Այս պայմաններում, բնականաբար, Ավետիսյանը ինքը անձեռնմխելիություն ստացավ: Շուտով նա դարձավ Հայաստանի ամենահարուստ մարդկանցից մեկը: Նա հագնում է 10-30 հազար դոլարանոց կոստյումներ, վարում անբարո կյանք, խմում աշխարհի ամենաթանկարժեք խմիչքներից: Մի քանի տարի առաջ նա «վառվել էր» պուտանկաների հետ 7 հազար դոլարանոց 2 շիշ «Կուռվազիե» կոնյակ խմելիս, իսկ վերջին ամանորից առաջ իր ընտանիքի ամանորյա սեղանի համար 20 շիշ 800 եւ 20 շիշ 1000 դոլարանոց կոնյակ էր գնել: Եւ հետաքրքիր է, որ այս առեւտուրն արել էր «Դյութի ֆրիից», այսինքն անմաքս առեւտրի ցանցից:

Բայց Հայաստանի ժողովուրդը թերեւս չհասցնի Ավետիսյանին կանգնեցնել դատարանի առաջ. ասում են, որ նա հիվանդ է ոչ թե հեպատիտով, ինչպես ըհնդունված է կարծել, այլ մի հիվանդությամբ, որի մասին ընդունված չէ բարձրաձայն խոսել: Իրավ Աստծո պատիժը շատ ավելի դաժան է, քան կարող է լինել մարդկայինը:

Հ.Գ. ՀՀ առաջին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը իր հայտնի ելույթում Արմեն Ավետիսյանին դասել է ավազակապետության հենասյուների շարքին:

ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆ 25-04-2008

A couple posts on LiveJournal.

There is a vibrant blogger community on LiveJournal. The majority of the posts are in Russian which somewhat limits their audience. From time to time there are interesting and short posts that I think can be disseminated through the English language blogosphere without spending too much time on translating.

1. David Sand: About the New Government.

I would call it boring. It is boring not because the appointed ministers are unknown, but because they are unknown due to their their mediocrity. I've interacted with at least two of them as part of business and I can say that they are ordinary civil servants, educated, well-trained to obey orders without discussion and objections; they are not able to assume responsibility, without any initiative, totally without any political principles. Approximately the same kind of personnel policy as the "government of professionals" which Levon Ter-Petrosyan formed after his failed election. After a while, the "professionals" were removed and left only those who could generate an upward flow of money to the top.

2. Narjan: I'm Aghast.

Azatych(1) in conversation with taxmen:
Մենք պետք է հասկանանք, որ բիզնեսի գործընկեր ենք, եթե կոպիտ ասելու լինենք՝ փայատեր ենք, եւ մեր բաժինը հարկերն են: (We have to understand that we are partners in the businesses, to put it crudely, we are shareholders, and our share is the taxes)

Psychologists, where you are? I think the time has come for us to add a new category to the group that includes visual, hearing and sensory thinking: the new category called «Փայատիրական».

P.S. No wonder that a TV audience member from Uryupinska (Uryupinsk (c) Zloyan) asked SS the following question:

Ճի՞շտ է, որ դուք բոլոր բիզնեսներում փայ ունեք: (Is it true that you have a share in every business in Armenia?)

Sometimes our nation grasps the reality well.

(1) Azatych is the middle name of SS.

Melkonioan still closed.

Yesterday the Western Armenian National Council finished its conference in Nicosia. They discussed the fate of the Melgonean school. To remind the readers - Melkonian was closed a few years ago by the AGBU. The main motive, it is alleged, is to sell the real estate that it sits on. Those who have been in Nicosia have seen that the Melkonian area is a high growth place with ever increasing real estate prices.

Melkonian issue raised at Western Armenian conference in Cyprus

BUSINESSMEN and academics of the Armenian Diaspora met in Cyprus last weekend where they raised the issue of the closure of the historic Melkonian School, calling for the US-based charity responsible to reopen the school in Nicosia.
Anoushavan Danielyan, Chairman of the Organising Committee of the Western Armenian National Council, said he would raise the issue with the leadership of the AGBU in New York.

“If there are 1,200 schools in Armenia, adding one more would simply bring the total to 1,201, while closing a school in the diaspora will have dire consequences for Western Armenians that would also impact on present-day Armenia,” Danielyan said. He was commenting on the AGBU announcement that plans are under way to start a ‘Melkonian Summer School’ near the capital Yerevan to teach the Armenian language and culture to about 400 diaspora youths for three months each year.
Six speakers were invited by the 40-member central committee meeting held at the Holiday Inn in Nicosia to elaborate on the history of the school and the reasons behind its closure, as well as to explain whether there was any hope or grounds for the school to reopen.

Ambassador Nicholas Makris, a member of the Council of Europe committee that drafted the Charter for European Minority Languages, said that the Melkonian should reopen, otherwise the whole of the Armenian community of Cyprus would disappear. He said the government of Cyprus had an obligation to implement the Charter, and this was best done through the reopening of the school.
Dr Akabie Nassibian-Ekmekdjian, historian and director of the school in the 1980s gave a historical overview of the school, saying that the Melkonian Education Institute, initially established in 1926 for orphans that survived the genocide, has produced hundreds of scientists, doctors, lawyers, artists, teachers and other professionals, who moved on from their studies to excel in their fields and become community leaders.

Yeran Kouyoumdjian, editor of a community newspaper, and Armen Urneshlian, an educator from Lebanon, argued that the closure of the Melkonian was not for financial reasons and was already having a negative effect on the Armenian diaspora. Vartan Tashjian, former headmaster of the Nareg elementary schools, spoke of his personal experiences and explained how Cypriots in general were opposed to the school’s closure and how they supported the struggle to reopen it.

The final speakers of the session included Masis der Parthogh, journalist and alumnus, who said that the school’s closure was planned years in advance with the intention to exploit the land, and Manouk Yildizian, journalist, who explained the legal aspects of community and minority rights in Cyprus and gave an overview of the government’s pledge to support the school, both financially and academically.

Present among the few seats reserved for observers from the community was former AGBU Central Board member Benon Sevan, who said that it was “unfair” that only one side of the argument was heard.

The session’s chairman argued that the AGBU’s positions were very clear and that the committee members wanted to hear about the prospects of reopening the historic school.

Dr Ekmekdjian added that the worldwide Melkonian alumni and friends had always wanted a dialogue, but it was the AGBU that refused for years to discuss keeping the school open.

The three-day meeting ended on Sunday with the central committee members visiting the Melkonian School grounds and laying wreaths at the founders’ monument.
This was the sixth meeting of the Organising Committee of the Western Armenian National Council that is expected to reconvene later this year to discuss several issues related to the Armenian Diaspora, such as social, community and historic aspects of the Western Armenian language, history and heritage.

Copyright © Cyprus Mail 2008

Covering his tracks

There are reports from Yerevan that SS chooses different paths to get to work or meetings. He probably suspects that after what he did in March, there is an IED or an RPG with his name written on it.

Embarking on a defeatist path.

The "foreign minister" Eduard Nalbandian has said "It is impossible to imagine the future of the Armenians and Turks without reconciliation".

He said this on April 24! This is serious.

This kind of policies in the past have been labeled as defeatist by the pseudo-president. Why has he decided to embark on this kind of foreign policy now? Does he hope that the Turks will come to his aid when he is about to be kicked out of Armenia?

Էդվարդ Նալբանդյան. "Հայերի եւ թուրքերի ապագան անհնար է պատկերացնել առանց հաշտեցման"

Հայ եւ թուրք ժողովուրդների ապագան անհնար է պատկերացնել առանց հաշտեցման, որի ուղին ոչ թե մոռացությունն է, այլ գիտակցված հիշողությունը: Այդ մասին հայտարարել է Հայաստանի արտգործնախարար Էդվարդ Նալբանդյանը` այսօր Փարիզի քաղաքապետարանում ելույթ ունենալով Հայոց ցեղասպանության հիշատակի ընդունելության ժամանակ:

Շնորհակալություն հայտնելով քաղաքապետ Բերտրան Դելանոեին արդեն ավանդույթ դարձած այդ քաղաքացիական միջոցառման նախաձեռնման կապակցությամբ` Հայաստանի արտգործնախարարը բարձր է գնահատել հետպատերազմյան Եվրոպայի ղեկավարների ցուցաբերած իմաստնությունը եւ քաղաքական խիզախությունը` հանուն խաղաղ եւ համերաշխ ապագայի հաշտեցնելու պատերազմներից ու թշնամանքներից ջլատված Եվրոպայի ժողովուրդներին:

"Մեր հիշողության մեջ հառնում են Ֆրանսուա Միտերանի եւ Հելմուտ Քոլի խորհրդանշական կերպարները, որոնք ձեռք-ձեռքի գլուխ են խոնարհել 1870-ից մինչեւ 1945 թիվն ընկած երեք մահաբեր պատերազմներին զոհ գնացած ֆրանսիացի եւ գերմանացի զինվորների գերեզմանների առջեւ: Իրենց մեծ նախորդների` գեներալ դը Գոլի եւ կանցլեր Ադենաուերի նման, նրանք վաստակեցին իրենց ժողովուրդների երախտիքը եւ առհավետ մտան մարդկության պատմության մեջ", - ասել է Էդվարդ Նալբանդյանը` հավելելով. - "Հույս ունեմ, որ մի օր էլ հայ եւ թուրք ղեկավարները միասին կխոնարհվեն Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակի խորհրդանիշի առջեւ, եւ անցյալի ծանր բեռից ազատված մեր ժողովուրդները միասին կկառուցեն ապահով ապագա":
"Մեր ժողովուրդների ապագան անհնար է պատկերացնել առանց հաշտեցման, եւ հաշտության ուղին ոչ թե մոռացությունն է, այլ գիտակցված հիշողությունը, քանի որ միասին շրջելով մեր պատմության սեւ էջը կարելի է վստահությամբ ու հավատով նայել մեր ապագային", - հայտարարել է Հայաստանի արտգործնախարարը: - "Ես հավատում եմ մեր երկու երկրների ղեկավարների եւ ժողովուրդների իմաստնությանը: Հայաստանը բազմիցս հայտնել է իր պատրաստակամությունը` Թուրքիայի հետ հարաբերություններ հաստատել առանց նախապայմանների: Ուզում եմ վերահաստատել, որ Հայաստանը պատրաստ է շարունակելու ջանքեր գործադրել այդ ուղղությամբ լուծումներ գտնելու համար եւ հույս ունի, որ նույն մոտեցումը կցուցաբերի Թուրքիան: Դրանից կշահեն տարածաշրջանի բոլոր երկրները, դրանից կշահեն մեր ժողովուրդները":

Փարիզի քաղաքապետ Բերտրան Դելանոեն հայտարարել է, որ ընդառաջելով Էդվարդ Նալբանդյանի առաջարկին, նրա իսկ կողմից ընտրված վայրում` Փարիզի կենտրոնում գտնվող Կոմիտասի արձանի շրջակա այգին անվանվելու է Երեւանի պուրակ: Քաղաքապետը Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարին հրավիրել է միասին բացելու այն:

Ընդունելությանը ներկա էին Ֆրանսիայի պետական, քաղաքական եւ հասարակական գործիչներ, Ֆրանսիայի հայկական, հրեական եւ իսլամական կազմակերպությունների ղեկավարներ, հոգեւոր հարանվանությունների պետեր, մտավորականներ, մոտ հազար ֆրանսահայեր:

Արտգործնախարարության մամուլի եւ տեղեկատվության վարչության փոխանցմամբ` առավոտյան տեղի էր ունեցել Էդվարդ Նալբանդյանի եւ Բերտրան Դելանոեի առանձնազրույցը:

Այսօր ուշ երեկոյան Հայաստանի արտգործնախարարը կվերադառնա Երեւան:

Pamphlet

Here is a link to a printable pamphlet publicizing tomorrow's march. Please print and distribute in Armenia.

PDF file

ՀԱՅՏԱՐԱՐՈՒԹՅՈՒՆ

Անցած նախագահական ընտրություններով եւ դրան հաջորդած իրադարձություններով տեղի ունեցավ ոչ թե հասարակության բաժանում, այլ զատում: Հասարակությունը ոչ թե պառակտվել, այլ բացառիկ համախմբվել, սահմանազատվել է. մի կողմում խարխլված ավազակապետական բուրգն է՝ ամբողջությամբ հենված կրիմինալի վրա, մյուս կողմում՝ այս ամենին ոչ մի կերպ չհամակերպվող, տեւական համաժողովրդական շարժմամբ իր ազատությունն ու արժանապատվությունը ձեռքբերած ողջ ժողովուրդը:

1988 թվականից ի վեր ապրիլի 24-ը 1915թ. Ցեղասպանության անմեղ զոհերի հիշատակի օր լինելով, ձեռք է բերել նաեւ այլ խորհուրդ, դարձել ազատության եւ արդարության համար համաժողովրդական պայքարի շարունակման մեկնակետ: Եւ դա խորհրդանշական է, հոգեբանորեն հասկանալի, քրիստոնեական ուսմունքով պարտադիր. չի կարելի լոկ սգալ, առանց հույսի ու ապագայի ակնկալիքի:

Պատմական արդարության վերականգնման խնդրի շուրջ հասարակության նման համախմբում եղել է 1988-ին, որ փորձեցին ջարդել «Սումգայիթով»: Չհաջողվեց. նույն տարվա ապրիլի 24-ի հզոր երթը դեպի Ծիծեռնակաբերդ վճռական ազդակը տվեց Համաժողովրդական շարժման վերակենդանացման ու ծավալման եւ մի քանի ամիս անց հասավ Շարժման փաստական իշխանության հաստատման:

Համաժողովրդական Շարժումը ջարդելու երկրորդ փորձը կատարվեց 1988-ի վերջին՝ ձերբակալվեց «Ղարաբաղ» կոմիտեն: Չհաջողվեց. 1989-ի ապրիլի 24-ի հզոր երթը դարձավ պայքարի նոր վերելքի անկասելի սկիզբ, որ ավարտվեց ԱՆԿԱԽՈՒԹՅԱՆ ձեռքբերմամբ:

Մարդկային ազատության, արժանապատվության եւ արդարության համար Հայաստանի քաղաքացիների համաժողովրդական նոր Շարժումը փորձ արվեց ջարդել 2008թ. մարտի 1-ի արյունալի ոճրագործությամբ: Չի հաջողվելու. ապրիլի 24-ը կրկին դառնալու է մեր չդադարած պայքարի նոր մի սկիզբ, որ ավարտվելու է ԱԶԱՏՈՒԹՅԱՆ ձեռքբերմամբ:

Միասնականացած, իր արժեքներով ու բարոյականությամբ հանցավոր վարչախմբից զատված համախումբ ժողովուրդը, որպես սգո արտահայտություն ու հարգանքի տուրք Ցեղասպանության զոհերի հիշատակին, ոտքով լուռ կուղեւորվի դեպի Մեծ Եղեռնի հուշարձան: 1967 թվականից, ավանդաբար, հավաքատեղին կլինի Ազատության հրապարակը ու Օպերային թատրոնի հարակից տարածքները: Կշարժվենք ժամը 15-ին: Եւ, ինչպես 1988-ին եւ 1989-ին, անցյալի սուգին կուղեկցի ապագայի անկոտրում հույսը՝ ցուցադրելով ժողովրդի միակամությունը, կենսունակությունը, պայքարը շարունակելու եւ հաղթելու հավատն ու վճռականությունը:

ՀԱՄԱԺՈՂՈՎՐԴԱԿԱՆ ՇԱՐԺՄԱՆ ԿԵՆՏՐՈՆ

ՀԱՂԹԵԼՈՒ ԵՆՔ

Մենք` ՀՀ քաղաքացիներս գարնանամուտի շարժումը հասցնելու ենք հաղթական ավարտի: Սերժը հեռացվելու է նախագահականից եւ ենթարկվելու է համարժեք պատասխանատվության: Համարժեք իր գործած հանցանքներին: Նույնը վերաբերվում է նաեւ Ռոբերտ Քոչարյանին եւ հանցավոր ղարաբաղյան կլանի մյուս ներկայացուցիչներին: Հասկանալի է, որ այսօր շարժման տասնյակ հազարավոր ակտիվիստներ եւ ուղղակի համակիրներ իրենց մտքում հաղթանակի զանազան սցենարներ են մտմտում: Հարկ եմ համարում որոշ դիտարկումներ եւ առաջարկներ անել այս թեմայով:

Իշխանությունները իրենց տեսանկյունից շատ ճիշտ են վարվում, երբ շրջափակում են Ազատության հրապարակը, որովհետեւ մարտավարական իմաստով մեր առաջին խոշոր խնդիրը հենց Ազատության հրապարակ վերադառնալն է: Ստեղծված պայմաններում, սակայն այդ վերադարձը չի կարող լինել սովորական եւ դրան պետք է նախորդեն որոշակի քայլեր: Այդ քայլերը պետք է իրագործեն քաղաքական կուսակցությունները, եւ անհատ, այսինքն որեւէ կուսակցության, կազմակերպության մեջ չընդգրկված անձինք:

ՀՀ առաջին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը եւ համախոհ կուսակցությունների ղեկավարումները պետք է որոշեն Ազատության հրապարակ վերադառնալու օրը եւ ժամը: Ի դեպ, շատ կարեւոր է, որ մեր գործընկերները ամեն օր դիմում են Երեւանի քաղաքապետարան հանրահավաք անցկացնելու արտոնություն ստանալու համար: Նույնը վերաբերում է նաեւ հյուրանոցների դահլիճներում: Հավաքներ անելու փորձերին: Ոչինչ, որ մերժվում են: Փոխարենը հանրությունը համոզվում է, որ ինքը զրկված է իր սահմանադրական իրավունքները իրացնելու հնարավորությունից: Եւ այսպես, Ազատության հրապարակ վերադառնալու օրը եւ ժամը որոշում է համաժողովրդական շարժման քաղաքական ղեկավարությունը: Շատ կարեւոր է, որ մենք անհամբեր չգտնվենք եւ շտապեցնող ճնշումներ գործադրելու փորձեր չանենք այս հարցում: Եւ ահա, մինչ որոշվում է Ազատության հրապարակ վերադառնալու օրը եւ ժամը, բազմաթիվ գործեր կան անելու, եւ այդ գործը պետք է իրենց վրա վերցնեն ազատության մեջ գտնվող ակտիվիստները: Ու չնայած այդ գործը հիմա էլ շատ լավ արվում է, այսուհանդերձ եւս մեկ անգամ արձանագրենք: Առաջին խնդիրը Ազատության հրապարակի ոգու պահպանումն է: Այս խնդիրը լուծելու համար անհրաժեշտ է տարածել շարժման երգերը, գրել նոր երգեր, բանաստեղծություններ, ստեղծել եւ տարածել վիզուալ նյութեր. ի դեպ զարմանալի է մեր նկարիչների, դիզայներների պասիվությունը. վերջին ամիսները պլակատների առատ նյութ են տվել, սակայն այս առումով շատ բան չի արվել: Լավ կլիներ ունենալ լոգոներ, պլակատներ, որոնք տարածվեին թեկուզ էլեկտրոնային տարբերակով: Կարելի է նաեւ թռուցիկների տարածմամբ զբաղվել. օրինակ փոքր թղթերի վրա ուղղակի տպագրել «Պայքար, պայքար մինչեւ վերջ», «Հիմա», «Սերժիկ հեռացիր» եւ դրանք տարածել Երեւանում, մարզերում: Սա անտեղյակներին ցույց կտա, որ պայքարը շարունակվում է: Եւ ընդ որում, սա պետք է արվի տարերայնորեն, այսինքն չկերնտրոնացված ձեւով. եթե յուրաքանչյուր ակտիվիստ այսպիսի բովանդակությամբ 15-20 թռուցիկ պատրաստի եւ փակցնի իրեն հարմար տեղերում, Հայաստանը ուղղակի կհեղեղվի: Թող քերեն ոստիկանները:

Ի դեպ, շատ կարեւոր է մարտի 1-ի իրադարձությունների մասին պատմող DVD սկավառակների տարածումը նույն ձեւով: Եթե մեզնից յուրաքանչյուրը ինքն իր նախաձեռնությամբ 10 հատ սկավառակի վրա ձայնագրի նշված ֆիլմը եւ ամենատարբեր ուղղություններով ցրի, դա արդեն հսկայական գործ է: Մի զլացեք անել այդ գործը` հի-մա, հի-մա, հի-մա:

Այս եւ նմանատիպ միջոցառումները, ինչպես ասվեց հարկավոր են Ազատության հրապարակի ոգին բարձր պահելու համար: Ի դեպ, այս իմաստով կարեւորագույն միջոցառումը քաղաքական զբոսանքներն են, որոնք հոյակապ ծառայում են իրենց նպատակին:

Իսկ այժմ անդրադառնանք Ազատության հրապարակի ազատագրման կազմակերպչական հարցերին: Այդ օրը մարդիկ պետք է Ազատության հրապարակ գան ոչ թե անհատապես, այլ խմբերով: Եւ հիմա` մեզնից յուրաքանչյուրը պետք է ձեւավորի իր խումբը կամ ընդգրկվի որեւէ խմբի մեջ: Այս խմբերը, որ պետք է բաղկացած լինեն նվազագույնը 10 հոգուց, ըստ էության պետք է դառնան ոչ ֆորմալ կազմակերպություններ եւ ունենան իրենց ղեկավարը: Մինչ հանրահավաքի օրը նրանք պետք է զբաղվեն DVD-ներ, թռուցիկներ տարածելու եւ այս կարգի այլ գործերով: Իսկ հանրահավաքի օրը խմբի ղեկավարը պետք է իր ընկերներին տեղյակ պահի հանրահավաքի տեղի, ժամի մասին, մարդկանց առաջնորդի դեպի «դեպքի վայր»:

Ի դեպ, արդեն իսկ ձեւավորվել է ընդհատակում գտնվողների «հարվածային-հանրահավաքային» խումբը, որի ղեկավար ենք ընտրել Խաչատուր Սուքիասյանին… Սա, իհարկե, կատակ է. ուղղակի երբ Սուքիասյանի եւ իմ նկարները տեսնում եմ մետրոյում, մի կերպ եմ զսպում քրքիջս: Հա, ի դեպ, պարոնայք ոստիկաններ. կարող էիք չէ, ավելի լավ նկարներ ընտրել: Եթե չունեք, կարող եմ ուղարկել: Կամ ավելի ճիշտ մետրոյի «Հանրապետության հրապարակ» կմոտենամ հերթապահ ոստիկանին ու նրան կհանձնեմ իմ նախընտրական լուսանկարը. նաեւ Խաչատուր Սուքիասյանի:

Սա ի միջիայլոց. ասեմ, նաեւ, որ Ազատության հրապարակի ազատագրման հանրահավաքի խմբերի անդամները պետք է տրամադրվեն այնպես, որ հրապարակ գալով մի կողմ են թողնում իրենց բոլոր գործերը` անձնական թե աշխատանքային: Այդ օրվանից իրենց գործը լինում է հաղթանակը: Ասեմ նաեւ, որ հանրահավաքային խաղաղ խմբերի ձեւավորումը կարեւոր է նաեւ ինֆորմացիոն ու արագաշարժության տեսակետից, եւ հիմա շատ կարեւոր է տեղեկատվական բանավոր, այսինքն բերանացի փոխանցման մեխանիզմների մշակումը: Այս մեխանիզմը պետք է ծառայի նրան, որ մի քանի ժամվա ընթացքում հնարավոր լինի Երեւանում տարածել անհրաժեշտ տեղեկատվություն:

Հիմա անդրադառնանք այն հարցին, թե որքանով կաշխատի այս համակարգը: Դա կախված է մեկ մարդուց, եւ այդ մարդը դու ես, սիրելի բարեկամ, որ այս պահին կարդում ես այս տողերը: Եթե դու հիմա չխնայես քո 1000 դրամը հենց հիմա գնաս եւ գնես 10 հատ մաքուր DVD սկավառակ, եւ դրանց վրա ձայնագրես մարտի 1-ի դեպքերի մասին պատմող ֆիլմը, ու այն ուղարկես մարզերում կամ Երեւանում ապրող քո ծանոթներին, կամ ուղղակի փողոցում նվիրես պատահական մարդկանց, ուրեմն ամեն ինչ շատ լավ է ընթանում: Եթե չունես այդ ֆիլմը, չես տեսել, հետաքրքրվիր, շրջապատում որեւէ մեկը կունենա: Եթե շրջապատում ոչ ոք չունի` արի հյուսիսային պողոտա, հետաքրքրվիր եւ ինչ-որ կերպ կգտնես: Եթե համակարգիչ չունես, կամ նրա վրա DVD ձայնագրող սարք չկա, դարձյալ հետաքրքրվիր եւ շրջապատում որեւէ մեկը հաստատ կունենա:

Բայց սա ամենը չէ. հաջորդ քայլով փորձիր ձեւավորել քո հանրահավաքային խումբը, կամ ընդգրկվիր որեւէ այդպիսի խմբի մեջ: Եթե այս ամենը անես, եւ վերը նկարագրված անելիքի մասին պատմես ուրիշներին, նշանակում է հաղթանակին շատ չի մնացել: Ի դեպ, ժամկետների մասին: Պետք չէ հաղթանակի համար սահմանել որեւէ ժամկետ` մեկ շաբաթ, մեկ ամիս, երեք ամիս: Եթե ժամկետ ես սահմանում, նշանակում է պայքարի ես տրամադրված այդքան ժամկետով: Բայց չէ որ մենք պայմանավորվել ենք պայքարել մինչեւ վերջ, մինչեւ հաղթանակ: Ինչ վերաբերվում է մեր մյուս կարեւոր կարգախոսին «Հիմա»-ին, դա նշանակում է, որ մենք պետք է գործենք հենց հիմա. եթե նկարիչ ենք, պետք է պլակատ պատրաստենք հենց հիմա եւ ոչ թե հետո, երաժիշտ ենք` պետք է երգ գրենք հիմա, եթե ուզում ենք հաղթել, մեր խումբը պետք է ձեւավորենք հիմա, DVD բազմացնենք հիմա, թռուցիկ կպցնենք հիմա, քաղաքական զբոսանքի գնանք հիմա, զանազան ակցիաներ մտածենք ու կազմակերպենք հիմա: Եւ այս հիմաների ամբողջությունը, այդ հետեւողականությունը Հայաստանին կպարգեւի հաղթանակ:

Իսկ եթե քեզ թվա, որ այս ամենը ոչ թե դու ինքդ պիտի անես այլ ասենք քո ընկերը, հարեւանը կամ բարեկամը, նշանակում է դու պարտվում ես-հիմա: Բայց ես գիտեմ, որ այդպես չի լինի, որովհետեւ մեր շարժումը անկասելի է, մեր հաղթանակը անխուսափելի է: Ուրեմն, պայքար պայքար մինչեւ վերջ:

Հ.Գ. Սերժը հիմա անշուշտ գործի է դրել իր ամենասիրած զենքը. ընդդիմությանը, նրա ակտիվիստներին պառակտելու փորձերը: կասկած չունեմ, որ նա ոչ մի արդյունքի չի հասնելու, բայց եւ մենք չպետք է կորցնենք զգոնությունը:

Հ.Գ.-2 Հատուկ ուշադրությամբ պետք է վերաբերվել քաղբանտարկյալների դատավարություններին: Դատարանները պետք է վերածել Ազատության հրապարակի, եւ բացի այս ամբողջական տեղեկություններ հավաքել ապօրինություն թույլ տված դատավորների, դատախազների, քննիչների, ոստիկանների, օպերների, քրեակատարողական հիմնարկների ծառայողների մասին:

ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆ 21-04-2008

Political prisoners in Armenia.

There is a new blog with the sole purpose of providing updates on the political prisoners in Armenia.

http://qbhima.blogspot.com/ (Qaghaqakan Bantarkyalner Hima)

A waitress charged for tax evasion where she works.

The Armenian taxmen have charged a waitress, who works at a pizza restaurant that belongs to a businessman close to Levon Ter-Petrosian, with tax evasion. This is a bizarre charge even for the Armenian authorities as it defies any logic. How does a waitress evade paying taxes - it is the duty of her employer to pay any of the taxes and employees in Armenia do not pay taxes by themselves (unlike the US, they do not have to file annual tax returns).

Anush Ghavalyan is subjected to political persecutions

Anush Ghavalyan was born in 1972. She is a widow who is a guardian of unemployed mother and two children under age. She has been under arrest since March 21, 2008 till now. Anush Ghavalyan is a waitress in the Pizza de Roma café. She is accused by the 2nd part of 205 article of the RA Criminal Code, i.e. avoidance of paying charged taxes, duties or other obligatory payments. The case is under investigation.

There is no well-founded evidence that Anush Ghavalyan has committed crime. She is a waitress and cannot be accused of the crime committed by a person-in charge.

Besides, all the mediations of advocates for not applying the arrest against Anush Ghavalyan were rejected. It is not pointed out and there is no base of how the person, who looks after three people, can avoid investigation and commit a new crime in the decision to reject.

Anush Ghavalyan claims that the officials carrying out the investigation are trying to force testimony out of her while promising to set her free instead. Anush Ghavalyan works at one of the Pizza de Roma cafés which is owned by Khachatur Suqyasyan who is under political persecution now. At the same time for over 6 months the director/manager of the chain of cafés has been accused of avoiding paying taxes. Officials carrying out the investigating, through forcing out testimony, are trying to obtain necessary proof to put charge against the above-mentioned people.

We demand to set free Anush Ghavalyan immediately and put end to her political persecution.

We appeal to everyone to support Anush Ghavalyan.

Initiative group:

Zaruhi Postanjayn, MP 091 40-39-00
Seda Melikyan, "Lawyers for Human Rights" NGO
Silva Vardanyan, "Zartonq 89" NGO
Gohar Armenakyan, "For the Protection of Soldiers' rights" Initiative group of Mothers
Lala Aslikyan, citizen 093-447643, lalakap2000@yahoo.com

Պայքար, պայքար մինչեւ վերջ

Պայքար, պայքար մինչեւ վերջ

Have I told you that I love tunnels?

Have I told you that I love tunnels? Bridges, too. And I won't even mention highways.

Infrastructure that enables the movements of items (goods, people, information) is paramount in the development of a given society. Armenia has made a lot of progress thanks to Kirk Kirkorian in the past. Azg today had an article about the tunnel in Yerevan (a district called Saralanj). Well, all is good except for one thing:

Serj Sargsian is the same as Kocharian!

We all suspected this but SS is doing the same things as RK used to do. There are only very minor differences between these two - while RK looked like a mafioso from New York, SS looks like a worn out fan of nose candy. That's it. Everything else is the same.

To finish on a positive note, enjoy the article about the tunnel in Saralanj.

ՍԱՐԱԼԱՆՋԻ ՄԱՅՐՈՒՂՈՒ ԹՈՒՆԵԼԻ ՀՈՐԱՏԱՆՑՈՒՄՆ ԱՎԱՐՏՎԵՑ

Շինհրապարակ այցելեց «նախագահ» Սերժ Սարգսյանը

Լինսի հիմնադրամի միջոցներով կառուցվող Սարալանջի մայրուղու Մյասնիկյան-Հերացի փողոցները կապող թունելի շինհրապարակ երեկ այցելեց երկրի նախագահ Սերժ Սարգսյանը: Թունելը Սարալանջի մայրուղու մի հատվածն է: Երեկ այն կառուցող շինարարական կազմակերպությունները երկու կողմից հորատելով, հասան միմյանց: §Լինսի¦ հիմնադրամի §Ճանապարհաշինություն¦ ԾԻԳ-ի տնօրեն Էդուարդ Բեզոյանի համոզմամբ, գերազանց հորատանցում է կատարվել: Նա երեկվա օրը պատասխանատու համարեց, ասելով, որ Սարալանջի մայրուղու շինարարությունը սկսվել է անցյալ տարվա մայիսին եւ ամբողջությամբ պատրաստ կլինի այս տարվա սեպտեմբերին: Ըստ ԾԻԳ-ի տնօրենի, Երեւանի ճանապարհների վերականգնման համար §Լինսի¦ հիմնադրամի հատկացրած գումարը կազմում է 20 մլն դոլար: Կոնկրետ Սարալանջի մայրուղու կառուցման արժեքը 6 մլրդ դրամ է, որից թունելինըª 1 մլրդ դրամ: Մայրուղին, որը քաղաքի կենտրոնը շրջանցելով, միմյանց կկապի Հերացու եւ Ավետիսյան փողոցները, բաղկացած է երեք կարեւոր հատվածներից, որտեղ նրան են հատում մի քանի այլ փողոցներ:

Սերժ Սարգսյանի այցելության հաջորդ վայրը դարձյալ Լինսի հիմնադրամի միջոցներով վերանորոգվող Երեւանի թ. 56 Ստեփան Զորյանի անվան դպրոցն էր, որը մինչ նորոգումը սկսվելը գտնվում էր վթարային վիճակում: Ինչպես հայտնեց Դպրոցաշինություն ԾԻԳ-ի տնօրեն Հրայր Սարգսյանը, դպրոցը կառուցված է 1964-ին եւ ուներ 4 հազար քմ տարածք: Այն կապիտալ նորոգվել է, ավելացվել է 700 քմ տարածք, կառուցվել է լոկալ ջեռուցման համակարգ, արդիականացվել եւ համապատասխանեցվել է 12-ամյա կրթության պահանջներին, ապահովվել նոր գույքով: Նա նաեւ հայտնեց, որ Լինսի հիմնադրամի միջոցներով նորոգվում են 10 դպրոցներ 5-ը Երեւանում, 5-ը մարզերում: Դրանք նույնպես պետք է ավարտվեն այս տարվա սեպտեմբերին:

AIOC estimated cash flows to Azerbaijan, 2008.

Oil Price (per BBL)	$100.00	$115.00
Production Costs	$4.00	$4.00
Transportation Costs to Ceihan	$3.00	$3.00
Gross Profit	$93.00	$108.00
Cost Recovery/Depreciation	$46.50	$54.00
Pre-tax profit	$46.50	$54.00
SOCAR share (30%)	$13.95	$16.20
AIOC share	$32.55	$37.80
Azeri taxes (25%)	$8.14	$9.45
After tax profit to AIOC	$24.41	$28.35
Total cash flow to AIOC (cost recovery + profit)	$70.91	$82.35
SOCAR share from AIOC (10%)	$7.09	$8.24
Total Cash Flows to Azerbaijan (per BBL)	$29.18	$33.89
Daily estimated production (2008, BBL)	800,000	800,000
Total Daily Cash Flows to Azerbaijan	$23,343,000	$27,108,000
Annual estimated production (2008, BBL)	292,000,000	292,000,000
Total Annual Cash Flows to Azerbaijan	$8,520,195,000	$9,894,420,000

Note: the 800,000 barrels is per day, not annual as I had posted earlier. I have made it clear by including both daily and annual production and cash flows.

This could be (and probably is) a scary table. I am so glad that they are as corrupt as they are. Otherwise, we would be in big trouble (we probably are already).

Our history

Kelegian orphanage, originally uploaded by agbu.

AGBU has a Flickr site where they have posted invaluable photographs documenting our tragedy. So much suffering, so many orphans...

WHY? Why was so much evil done to us?

http://www.flickr.com/photos/agbu/

Liberation Movement still on track.

Despite the repressions by the regime, the Liberation Movement is still on track. Yesterday there was a very well attended rally in Yerevan. Here is a video clip.

The hunger strikes in Vanatur continue.

Նուբարաշեն քրեակատարողական հիմնարկում գտնվող Այլընտրանք շարժման ներկայացուցիչ Վարդգես Գասպարյանը հինգշաբթի օրվանից հացադուլ է հայտարարել: Այդ մասին Ազատություն ռադիոկայանին հայտնել է արդարադատության նախարարության քրեակատարողական վարչության մամուլի քարտուղար Արսեն Բաբայանը:

Գասպարյանը հայտարարել է, որ միանում է Հրազդանի Վանատուր թաղամասում այս շաբաթ ավելի վաղ հացադուլ սկսած հաշմանդամ Արշավիր Բոզինյանին եւ զոհված ազատամարտիկի այրի Ժաննա Ներսիսյանին:

Գասպարյանը նաեւ ասել է, որ հացադուլը կշարունակի այնքան ժամանակ, որքան այն կշարունակեն Բոզինյանը եւ Ներսիսյանը, որոնք պահանջում են ազատ արձակել կալանավորված պատգամավոր Սասուն Միքայելյանին:

ՎԱՐՁԿԱՆՆԵՐԻ ՌԵԺԻՄԸ

ENG: You may access the English translation of this article at Armenaker Kamilion's blog.

1998 թվականի փետրվարի 3-ի կամ 4-ի երեկոյան խոսելով Հայաստանի նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի հրաժարականի մասին ՌԴ նախագահ Բորիս Ելցինը հետաքրքրիր հայտարարություն արեց: Նա ասաց, որ հրաժարականից օրեր առաջ ինքը խոսել է Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի հետ , նրան օգնություն առաջարկել, սակայն Հայաստանի նախագահը հրաժարվել է օգնությունից:

Տասը տարվա վաղեմության այս տեղեկատվությունը հիշելու առիթը, ինչպես արդեն կռահեցիք, Մոսկվայում Սերժ Սարգսյանի հրապարակային շնորհակալություններն էին` ուղղված ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինին, ինչպես Սերժ Սարգսյանն էր արտահայտվել, նախընտրական եւ ետընտրական շրջանում իրեն եւ Ռոբերտ Քոչարյանին ցույց տված աջակցության համար: Փաստացի Սերժ Սարգսյանը Պուտինին շնորհակալություն հայտնեց ՀՀ իշխանությունը յուրացնելու, համաքաղաքացիներին կոտորելու գործում ցուցաբերած աջակցության համար: Այս երկու` առաջին հայացքից ոչ այնքան կարեւոր օրինակները հստակ ցույց են տալիս, թե այն իրավիճակը, որում այսօր գտնվում է հայոց պետականությունը, եւ թե այն այլընտրանքը, որը ունի այդ պետությունը:

Վերջին տասը տարում գործող իշխանությունները հաճախ են ճամարտակել պետության ու նրա շահի մասին, սա օգտագործելով հակառակորդների դեմ: Իրականում, սակայն, մտածել են միայն ու միայն սեփական իշխանությունն ու հարստությունը պահպանելու մասին: Իսկ այս ընթացքում պետությունը վեր են ածել սովորական մի ֆորպոստի: Մի առիթով Ռոբերտ Քոչարյանը ասել էր, թե ԵԽ-ն պոլիտբյուրո չէ: Պարզվում է, նա նախադասությունը կիսատ էր թողել, ու պետք է ճշտեր, որ իր համար պոլիտբյուրոն առաջվա նման գտնվում է Մոսկվայում: Սա ըստ էության ողբերգական արձանագրումն է այն բանի, որ տասը տարի Հայաստանի ղեկին գտնված մարդը գավառական գործարանի պարտկոմի մակարդակից չի աճել: Եւ չնայած սրան շքախումբը որոշել է նրան դասել տիեզերամասշտաբ պետական այրերի շարքը: Ինչ խոսք, պատմությունը ինքը կորոշի հիշե՞լ թե չհիշել Քոչարյանին: Եւ եթե հիշել, ի՞նչ շեշտադրումներով: Նկատենք, սակայն որ օտարներից ընդդեմ սեփական ժողովրդի օգնության խնդրած ղեկավարներին պատմությունը կամ չի հիշում, կամ էլ հիշում է արհամարանքով: Եւ ի դեպ, Սերժ Սարգսյանը նույնպես այս փառքն ու համբավը արդեն իսկ կիսում է հավասարապես:

Հ.Գ. Երբ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը իր ղեկավարած շարժումը բնորոշեց որպես ազգային ազատագրական, ոմանք դա չափազանցություն համարեցին: Պարզվեց, սակայն, որ Քոչարյանասարգսյանական ռեժիմը վարձկանի դեր է կատարում, որի խնդիրը Հայաստանն ու հայ ժողովրդին միջնորդավորված օկուպացիայի մեջ պահելն է: Ընդ որում «պոլիցայների» այդ ռեժիմի ծառայություններից հավասարապես օգտվում է թե Ռուսաստանը, թե Արեւմուտքը: Այնպես որ պայքարը իսկապես ազգային ազատագրական է, սրանից բխող բոլոր հետեւանքներով:

ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆ 17-04-2008

Documenting What Happened (in English)

Part 1.




Part 2.



Part 3.




Part 4.




Part 5.

ԱՊՐԻԼԻՆՆՅԱՆ ԷԼԵԳԻԱ

Ապրիլի 9-ին, երբ Ս.Ս.-ն,"Այստեղ հանցագործություն է կատարվել" ահազանգող դեղին ժապավենների, զենքուզրահի "հովանու ներքո", երդում թե չգիտեմ ինչ էր ուտում, իսկ Հայաստանի ազատ քաղաքացիներս նույն ժամին Մյասնիկյանի արձանի մոտ, շուրջկալված, մեր սուգն էինք սգում, արցունքներից կարմրած աչուկներով մի անուշիկ աղջնակ մոտեցավ"մեր անվտանգությունն ապահովող" սաղավարտավահանակիր երկու զինվորի ու ասաց.

- Կարելի° է ձեզ մի բան հարցնել:

- Հարցրեք, քույրիկ ջան,- ասաց երկու զինվորներից մեկը:

- Դուք որ գնում եք տուն, գիշերը հանգի°ստ եք քնում,- հարցրեց անուշիկ աղջնակը:

Ի°նչ եք կարծում` ի°նչ պատահեց դրանից հետո: Երեւի կմտածեք` զինվորները ռետինե մահակով խփեցին աղջնակին: Կամ կմտածեք` լկտի հայհոյեցին: Կամ կմտածեք` պատասխանեցին. "Հա, լյա~վ էլ քնում ենք, մի հատ փախի ըստուց": Դե, ռոբասերժաբազազախլուրդավարի: Եթե հենց այսպես ու սրանցից էլ ավելի ահավոր բաներ մտածեք, բացարձակապես անարդարացի չեք լինի, որովհետեւ այս կարգի "սեանսները" մեր կյանքի մշտական ուղեկիցն են այլեւս, ու արդեն մեր ամեն Աստծու օրը չի մթնում առանց բիրտ սապոգի ներկայության:

Բայց սա այդ դեպքը չէր: "Դուք որ գնում եք տուն, գիշերը հանգի°ստ եք քնում" հարցին ի պատասխան` զինվորներից մեկը արտասվեց: Մյուսն էլ եղբոր գորովանքով գրկեց նրա ուսը: Ինչո°ւ արտասվեց զինվորը: Գուցե իր մայրը կամ հայրը, եղբայրը կամ քույրը կամ սիրած աղջիկը մեզ հետ էր, ու ինքը սարսափահա°ր էր, որ ահա-ահա իրենց կհրամայեն մեզ նորից ջարդել կամ կրակել: Գուցե մարտի 1-ի զոհերից մեկնումեկն իր հարազա°տն էր: Գուցե այնտեղ հավաքված բոլո°րս էինք իր հարազատները, եւ պատանու սիրտը պայթում էր անզորությունից: Չգիտեմ: Բայց այդ զինվորի արցունքներն իմ ատելությունը ռոբասերժականների նկատմամբ կրկնապատկեցին, քառապատկեցին, հազարապատկեցին:

Սրանց մայր չի ծնել` որդնոտած կաղամբի թփերի տակից են քչփորել հանել, մանկուրտ դարձրել ու քսի տվել մեր հոգիներն ու մարմինները հոշոտելու: Ու բնական է, որ սրանց նմանների ճիվաղային գիտակցությանը հասու չէ, թե ինչ է նշանակում անզորությունից արտասվող զինվոր, որը երդվել է ծառայել Հայաստանի Հանրապետությանը, ոչ թե ենիչերիի պես հալածել, ծեծել, ձերբակալել ու սպանել այդ նույն Հանրապետության քաղաքացիներին:

Գուցե Աստված ձեզ ների, ռոբասերժականներ, բայց մենք չե°նք ներելու: Պատանի զինվորի արցունքը վկա:

ԼԻԶԱ ՃԱՂԱՐՅԱՆ

The boob.

... The [...] leader [...] approved of Sarkisian’s first ministerial appointments and defended the authorities’ decision to cordon off much of downtown Yerevan during the new president’s April 9 inauguration. He argued that failure to take such unprecedented security measures would have enabled a large number of Ter-Petrosian supporters to disrupt the ceremony and re-ignite tensions in the country...

find out who it was here.

PACE urges reforms and an open dialogue between political forces to allow Armenia to move forward

Strasbourg, 17.04.2008 – In order to move forward, Armenia should urgently undertake reforms of the political system and of the electoral process, guarantee the independence of the judiciary, the public media and freedom of assembly, and stop the harassment of opposition media outlets, arbitrary arrests and politically motivated detentions, the Council of Europe Parliamentary Assembly (PACE) said today.

According to the resolution adopted, “the only way to allow the country to move forward with the above-mentioned urgently-needed reforms is the initiation of an open and constructive dialogue between political forces”, the parliamentarians said.

Following the proposals of the PACE rapporteurs on Armenia (Georges Colombier, France, EPP/CD, and John Prescott, United Kingdom, SOC), the parliamentarians listed a number of conditions for such a dialogue to start, notably the immediate opening of an independent inquiry into the events of 1 March (which resulted in 10 people killed and 200 injured), the urgent release of the persons detained on seemingly artificial and politically motivated charges and the revocation of the amendments recently adopted by the National Assembly to the Law on conducting meetings, assemblies, rallies and demonstrations, with immediate effect.

Unless these conditions are met and an open dialogue on the reforms mentioned is seriously engaged, “the credibility of Armenia as a member of the Council of Europe is put into doubt”, the parliamentarians said.

“The Assembly should therefore consider the possibility of suspending the voting rights of the Armenian delegation to the Assembly at the opening of its June 2008 part-session, if no considerable progress has been made on these requirements by then”, the resolution concludes.

Serj's resources.

Keeping the country clamped down requires resources.

When you see the policemen blocking the Liberty Square, preventing the citizens from practicing their rights for free speech or freedom of movement, what you don't see is the moneys leaving the Armenian treasury without generating any return. When you hear of all the political prisoners and trials, what you don't see the resources required to keep this up.

Armenia is a poorly developed economy. There is virtually no industry and no serious exports. Whatever exports there are, are threatened to wither and slowly disappear because of the strong currency, rising cost of revenues and shrinking global economy. The only export is the labor force, i.e. the remittances sent home by the Armenian citizens who work abroad. As such, the economy is a duct taped bubble.

At some point the regime is going to run out of resources. Within a week of the chief avazakapet's swearing in, they cut the natural gas subsidies which means a 70% increase in the price.

Is this an indication that the banditocracy is running out of money. We'll see soon.

Do you approve of the opposition tactics?

Levon Ter-Petrosian once said that the opposition plays chess, and the regime reacts with boxing. After all the abuse by the regime, the opposition continues to play chess.

Do you think it's time to bring an AK-47 out, instead of a chess board, against that boxer and see how they fare?

ԺՈՂՈՎՈՒՐԴԸ ԳԱԼՈՒ Է ՁԵՐ ԵՏԵՎԻՑ

Գարնանամուտի շարժման հակառակորդները ամեն կերպ փորձում են նսեմացնել այդ գործընթացի քաղաքական բնույթը, տեղի ունեցածին փորձելով վերագրել զանազան` ոչ գաղափարական երանգներ: Գռեհկաբանությունը նույնիսկ հասավ այնտեղ, որ փորձեցին ասել, թե Ազատության հրապարակում գիշերելու համար մարդկանց վճարել են:

Ճիշտն ասած` այս մոտեցման համար իշխանություններին ու նրանց սպասարկուներին չեմ էլ մեղադրում, որովհետեւ նրանք տեղի ունեցածը փորձում են ընկալել սեփական պատկերացումների, արժեհամակարգի շրջանակներում: Ինչը, օրինակ կարող է Բառադի Համոյին ստիպել գիշերը մնալ Ազատության հրապարակում. իհարկե հինգ հազար դրամը: Եւ ինչն է Հանրապետական կուսակցության անդամներին պահում իրենց կուսակցության մեջ, իհարկե հինգ հազար դրամը: Ինչի վրա էր հույս դնում Սերժ Սարգսյանը ՀՀ նախագահի թեկնածու առաջադրվելիս. իհարկե հինգ հազար դրամի:

Ինչեւէ. կան իշխանական խոսափողի դերում գտնվող անձինք, ովքեր պակաս գռեհիկ մեկնաբանություններ են անում ՀՀ առաջին նախագահի ղեկավարած Գարնանամուտի շարժման մասին: Նրանք ասում են, որ դա սոցիալական բունտ է, այսինքն մարդիկ զզված սոցիալական ծանր վիճակից դուրս են եկել փողոց: Այս պնդումը առավել քան անհեթեթ է, որովհետեւ շարժման կորիզը Իրականում միջին խավի եւ ուսանողության ներկայացուցիչներն են, մարդիկ, ովքեր որեւէ կերպ չեն տեղավորվում սոցիալական բունտի համատեքստում: Այնպես որ Գարնանամուտի շարժման ակունքները բոլորովին այլ տեղ պետք է փնտրել` քաղաքացիական անպաշտպանության:

Երբ մարդը տեսնում է, որ Նեմեց Ռուբոն օրը ցերեկով մարդ է առեւանգում, նրան խոշտանգումների ենթարկում, շղթայում ու զնդաններում պահում, ու մնում անպատիժ, հասկանում է, որ Արսեն Խանամիրյանի փոխարեն կարող են իրեն էլ առեւանգել, ու իր կորուստը առանձնապես չի էլ նկատվի Հայոց կայուն պետականության մեջ:

Սխալվում են բոլոր նրանք, ովքեր կարծում են, որ մարդը ուզում է Նեմեց Ռուբոյի ձեռքից խլել նրա հարստությունը, կամ նրան վատություն անել. քաղաքացի Կիրակոս Մարտիրոսյանը ընդամենը ուզում է, որ ինքը եւ քաղաքացի Ռուբեն Հայրապետյանը հավասարապես պաշտպանված լինեն օրենքով եւ պատասխանատու լինեն օրենքի առաջ:

Երբ մարդը իմանում է, որ Լֆիկ Սամոյի թիկնապահները մտել են մեկի տուն, ու ընտանիքի անդամների ներկայությամբ նվաստացրել տանտիրոջը, հասկանում է, որ այդ սափրագլուխները նույն հաջողությամբ մի օր էլ կարող են իրենց տուն մտնել: Սխալվում են բոլոր նրանք, ովքեր կարծում են, թե մարդը ՀՀ քաղաքացին ուզում է վատություն անել Լֆիկ Սամոյին, նրանից խլել նրա անսահման հարստությունը. քաղաքացի Մարտիրոս Կիրակոսյանը ուզում է, որ ինքը եւ քաղաքացի Սամվել Ալեքսանյանը հավասարապես պատասխանատու լինեն օրենքի առաջ եւ հավասարապես պաշտպանված լինեն օրենքով:

Երբ մի սրճարանատեր տեսնում է, որ ինքը ոչնչով չի զիջում Միշիկ Սարգսյանին, բայց Սերժ Սարգսյանի փեսայի կարգավիճակը Միշիկին դարձնում է սրճարանային մագնատ, նա հասկանում է, որ վաղ թե ուշ իր սրճարանի ճակատին էլ են խփելու «Ջազվե»: Մարդը չի ուզում Միշիկի վատը, չի ուզում նրանից խլել ավազակապետի փեսայի կարգավիճակը, մարդը ուզում է, որ ինքն ու քաղաքացի Միքայել Մինասյանը հավասարապես պատասխանտու լինեն օրենքի առաջ եւ հավասարապես պաշտպնված լինեն օրենքով:

Երբ քաղաքացին իմանում է, որ անգամ Հարություն Փամբուկյանի նման ղզիկը էնքան է հաբռգել, որ կարող է քաղաքացուն գերի վերցնել ու ատրճանակի խզակոթով գլխին խփել, հասկանում է, որ կամ պետք է այս երկրից փախչի կամ չորեքթաթ ապրի: Մարդը չի ուզում չորեքթաթ ապրել մարդը չի էլ ուզում փախչել: Մարդը Հարություն Փամբուկյանին էլ չի ցանկանում փախուստ, կամ չորեքթաթ կյանք: Բայց մարդը ուզում է, որ Հարություն Փամբուկյանն էլ իրեն կզցնելուց հաճույք չստանա ու իրեն հարգի:

Երբ մարդը իմանում է, ղարաբաղցի լինելը ոմանց առավելություն է տալիս իր նկատմամբ, նա չի ուզում հավատալ, որ ծննդավայրում հասուն տարիքում մեկ էլ հանկարծ ինքը հայտնվել է երկրորդ սորտի մարդու կարգավիճակում: Մարդը չի ուզում իր կյանքը դասավորելու համար ղարաբաղցի ձեւանալ, «HKP» կամ «90» կոդով ավտոյի համար հանել: Մարդը ուզում է մնալ երեւանցի, եւ չի ուզում իրեն այնպես զգալ, ինչպես 1985 թվականի ստեփանակերտցին: Մարդը չի ուզում ղարաբաղցուն քշել Երեւանից, բայց նաեւ չի ուզում որ ղարաբաղցին իրեն քշի Երեւանից:

Երբ մարդը իմանում է, որ Պողոս Պողոսյանին ծեծելով սպանել են միայն այն բանի համար, որ նա ասել է բարեւ Ռոբ, հասկանում է, որ իրեն կսպանեն ու կսպանեն, որովհետեւ ինքը շատ ավելին է ասում «Ռոբին»: Մարդը ուզում է, որ ինքը իր մտածածը ասելու հնարավորություն ունենա, մարդը ուզում է լսելի լինել:

Երբ մարդը «Հայլուր» է նայում, հասկանում է, որ հիմարի տեղ են դնում. մարդը չի ուզում, որ իրեն հիմարի տեղ դնեն:

Երբ մարդը իր տնից դուս է գալիս փողոց, նա հասկանում է, որ հայտնվել է ջունգլիներում, ընդ որում որպես խոտակեր` կերակրային սանդղակի ամենաներքեւում, որտեղ բոլորը ցանկանում են իրենց կուլ տալ. իր երեխայի ուսուցիչը գնահատական չի դնում առանց կաշառքի, իր թաղայինը ամեն օր իրեն հաթաթա է տալիս, գաիշնիկը նվաստացնում է ամեն օր: Եւ ինքը պետք է թաքնված ապրի, որ իր գլխին չբամփեն: Մարդը չի ուզում, որ իր գլխին բամփեն, եւ չի ուզում թաքնված ապրել եւ մարտի մեկին մարդը, ՀՀ քաղաքացին այս մասին բարձրաձայնեց: Բարձրաձայնեց, որովհետեւ դուք պարոնայք իշխանավորներ եւ օլիգարխներ խուլ էիք ձեւանում:

Եւ հիմա փակում եք Ազատության հրապարակը, քաղաքական դեմքերին բանտերը լցնում: Սա ձեզ լուծո՞ւմ է թվում: Մի անգամ ձեզ բոլորիդ զգուշացրել եմ, էլի եմ ուզում զգուշացնել. ժողովուրդը գալու է ձեր ետեւից. ձեզանից յուրաքանչյուրի ետեւից: Եթե անգամ մենք բանտերում լինենք, կամ չլինենք ընդհանրապես, ժողովուրդը գալու է ձեր ետեւից: Եւ եթե դուք փակում եք երեւանի Ազատության հրապարակը, մարտի 1-ի թատերաբեմ են դառնալու ձեր բարձրապարիսպ դղյակները, ձեր ճաշասենյակներն ու օթոցները: Եւ այնտեղ լինելու է լաց եւ ատամների կրճտոց:

Դուք բոլորդ այս հեռանկարից խուսափելու միայն մեկ հնարավորություն ունեք. կանգնել ժողովրդի առաջ եւ ներում հայցել նրանից: Մենք կխնդրենք ժողովրդին, որ ձեզ ներեն: Եթե իհարկե, դուք իրոք արժանի լինեք ներման:

ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆ, 15-04-2008
via Payqar.net

ՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆՆ Է ՄԱՐԴՈՒ ՀԱՄԱՐ

Մարտի 1-ին Ռոբերտ Քոչարյանը ուզում էր ապացուցել, որ Հայաստանում տղամարդ չկա: Նա սրանում, թերեւս համոզված էր. Հայաստանում բոլորը ահուդողով են վերաբերվում այսպես կոչված օլիգարխներին, իսկ վերջիններս էլ իր կոշիկներն են լպստում,` հետեւությունը ինքն է բախում դռները:

Եւ ահա, մարտի 1-ին Քոչարյանը որոշեց նախագահականից, իր կարծիքով առժամանակ հեռանալուց առաջ մի լավ ծեծ տալ Ազատության հրապարակում «թատրոն խաղացողներին», որպեսզի բոլորին ցույց տա, որ Հայաստանում տղամարդ չկա: Ու մարտի 1-ը իսկապես Հայաստանցիների առաջ այս բարոյական երկընտրանքն էր դնում: Ինչ կլիներ, եթե մարդիկ Երեւանի քաղաքապետարանի մոտից գլխապատառ փախչեին. Քոչարյանը բերանը ծռած ուսերով ծիծաղելով պիտի «ափսոսանքով» արձանագրեր. ասում էի չէ՞, Հայաստանում տղամարդ չկա: Իսկ այդ ժամանակ հաստ մուսկուլներով օլիգարխները պիտի կռիվ անեին, թե ով պիտի հանի Ռոբի կոշիկները եւ իրար պիտի խփեին նրա չստերը բերելու իրավունքի համար: Բայց մարտի 1-ը չհաստատեց Քոչարյանի դիագնոզը, ու նա սփրթնած դեմքով սկսեց խոսել օրենքից, օրինականությունից, պետությունից, պետականությունից ու նրա հիմքերից: Իսկ մտքին բոլորովին ուրիշ բան էր. եթե ինքը երկրի միակ տղամարդը չի, նշանակում է առաջիկայում կարող է լուրջ պրոբլեմներ ունենալ: Եւ չունենալու համար հարկավոր է բանտերը լցնել… տղամարդկանցով: Քոչարյանը տեղյակ չէ անշուշտ, որ Հայաստանում տղամարդկանց թիվը չափազանց մեծ է, ու այդ տղամարդիկ առաջիկայում իր հետ խոսելու բան են ունենալու: Այս խոսակցությունը անշուշտ, հնարավոր է հետաձգել, դրանց պոտենցիալ մասնակիցների մի մասին վերացնել, մյուս մասին բանտերը լցնել, մյուս մասին բարոյապես կոտրելու փորձեր անել, բայց խոսակցությունը վաղ թե ուշ տեղի է ունենալու: Սա իմիջիայլոց:

Իսկ ընդհանրապես զարմանալի է, թե վերջին շրջանում ինչքան հաճախ է խոսվում պետության, պետական շահի, օրինականության մասին: Ոմանք Ազատության հրապարակում պայքարի ելած մարդկանց, որոնք մարտի 1-ին տեղափոխվեցին ֆրանսիայի դեսպանատան մոտ, փորձում են մեղադրել օրինականությունը խարխլելու, պետության հիմքերն ու կայունությունը խարխլելու մեջ: Ինչ խոսք, այսպիսի մեղադրանք հնչեցնողների մի մասը չի էլ հասկանում, թե ինչի մասին է խոսում: Հանձնարարել են, ասում է: Իրականում սակայն այս մեղադրանքների տակ շատ հին կոնցեպտուալ հայեցակարգային բանավեճ է թաքնված:

Այդ բանավեճի իմաստը հետեւյալն է. պետությո՞ւնն է մարդու համար, թե մարդը պետության, օրինականությո՞ւնն է քաղաքացու համար, թե քաղաքացին օրինականության, կայունությո՞ւնը պետք է ծառայի մարդուն, թե մարդը կայունությանը: Եւ իրականում վերջին ամիսների քաղաքական պայքարի հիմքում հենց այս երկընտրանքն էր դրված: Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը կարծեմ փետրվարի 16-ի հանրահավաքում մի այսպիսի նախադասություն արտասանեց. «Եթե կուզեք, պետությունից էլ բարձր է մարդը եւ նրա ազատությունը»: Եւ հենց նախադասության մեջ էր ամփոփված Տեր-Պետրոսյանի թիմի կողմից Հայաստանին առաջարկվող գաղափարական այլընտրանքը:

Քոչարյանասերժական թիմի պատկերացումները բոլորովին այլ են: Ըստ այդ պատկերացման պետությունը պետք է լինի կազմակերպված: Այսինքն` մարդը պետք է տեղավորվի պետության կողմից իր համար կազմակերպված գործառույթների շրջանակներում: Իսկ պետությունը որոշում է ամեն ինչ. ով պետք է լինի հարուստ, ով պետք է լինի աղքատ, ինչ պիտի հնչի եթերում, որ թերթը ինչքան տպաքանակ պիտի ունենա, ով պետք է ապրի Երեւանի կենտրոնում, ով պիտի տեղափոխվի ծայրամաս, ով պիտի շաքարավազ ներկրի, ով բենզին, ով պիտի պատգամավոր դառնա, ով քաղաքապետ:

Իսկ պետականությունը երկրի հարստությունը իրենց ձեռքը կենտրոնացրած 40 ընտանիքների կազմակերպությունն է` Քոչարյանների եւ Սարգսյանների ընտանիքների գլխավորությամբ: Օրինականությունը նրա համար է, որ պաշտպանի այդ ընտանիքների անվտանգությունը, կայունությունը նրա համար է, որ պահպանի վերը նշված համակարգը: Քաղաքացիները նրա համար են, որ սպասարկեն այդ համակարգին, կամ արտասահմանից տրանսֆերներ ստանան ու սպառեն համակարգի կողմից ներկրված շաքարավազը, բենզինը եւ այլն եւ այսպես շարունակ: Իսկ անհնազանդ քաղաքացիները` կպատժվեն լրիվ օրինական հիմունքներով: Այս համակարգի գիտական նկարագրությունը արդեն իսկ արել է ՀՀ առաջին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը` ավազակապետությանը եւ մոնղոլ–թաթարական խանական համակարգին վերաբերող իր հայտնի ելույթներում: Այնպես որ այս համակարգերի հետագա պարզաբանման կարիքը չկա:

Եւ ուրեմն` ո՞րն է այս ամենի եզրակացությունը: Իսկ եզրակացությունը շատ պարզ է ու միանշանակ:

Թքել է պետք այն օրինականության վրա, որը կոչված չէ պաշտպանել քաղաքացուն, անհատին, նրա իրավունքներն ու արժանապատվությունը: Թքել է պետք այն օրինականության վրա, որը մարդասպանին ազատություն է շնորհում, իսկ ազգային հերոսին ծաղրուծանակի ենթարկում: Թքած է պետք ունենալ այն օրենքի վրա, որը գործում է կախված այն բանից, թե դու ինչքանով ես հնազանդ ավազակապետական զույգին:

Թքել է պետք այն կայունության վրա, որը չի ծառայում քաղաքացուն, չի ծառայում նրա օբյեկտիվ ընդունակությունների բացահայտմանը, չի նպաստում նրա ստեղծագործական ձգտումների իրականացմանը: Թքել է պետք այն կայունության վրա, որի նպատակը թալանչիների տիրապետության ստատուսքվոյի պահպանումն է, քաղաքացու, մարդու բարոյական հարստահարման ու նվաստացման իրավիճակի հավերժացումը:

Թքած է պետք ունենալ այն պետության վրա, որը հիմնված չէ իր քաղաքացիների ազատ կամարտահայտման վրա, չի արտահայտում այդ քաղաքացիների ձգտումները, չի ծառայում այդ իդեալներին ու նպատակներին: Թքած այն պետության վրա, որի համար անհատը բարձրագույն արժեք չէ, նրա իրավունքներն ու ազատությունները հիմնարար գաղափարներ չեն:

Թքած այն պետության վրա, որի շահերը չեն ձեւավորվում քաղաքացիների հավաքական շահի պատկերացմամբ ու ընդգրկումով: Պետությունն է մարդու համար եւ ոչ թե մարդը պետության: Օրինականությունն է մարդու համար, եւ ոչ թե մարդը օրինականության, կայունությունն է մարդու համար եւ ոչ թե մարդը կայունության: Եւ այն սերժանտները որ այսօր ճամարտակում են պետության, օրինականության, կայունության մասին, ահա այդ մարդկանց ես ասում եմ. թքել եմ ձեր պետության, ձեր օրինականության եւ ձեր կայունության վրա:

Մեզ հարկավոր է մարդակենտրոն պետություն, մեզ հարկավոր է մարդակենտրոն օրինականություն, մեզ հարկավոր է մարդակենտրոն կայունություն: Եւ մենք կունենանք այն, ինչ հարկավոր է Հայաստանի Հանրապետության ազատ քաղաքացիներին:

ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆ 14-04-2008

Վայ մամա ջան, էս ու՞ր եմ ընկել

The last of the semi-independent TV station, a local station in the town of Gyumri, was shut down today. The regime has been trying to close them down since September 22 of 2007. The hefty penalty for the dubious back taxes did not work as the viewers pitched in during a tele-marathon to save the channel.

Today they simply removed the transmission equipment belonging to GALA from a tower in Gyumri. Now we can safely place Armenia in the glorious club of authoritarian regimes next to Afghanistan, Iran, Belarus, Russia, etc.

Այսօր եթերազրկվեց Գյումիում գործող ԳԱԼԱ հեռուստակայանը:

Ինչպես Ազատություն ռադիոկայանին հայտնեց ԳԱԼԱ­-ի սեփականատեր Վահան Խաչատրյանը, դատական ակտերի հարկադիր կատարման ծառայության աշխատակիցները ապամոնտաժել են քաղաքապետարանի հեռուսաաշտարակի վրա տեղադրված հեռարձակող սարքավորումները:

Նախօրեին Շիրակի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանը եւ Հայաստանի վերաքննիչ դատարանը վճիռներ էին կայացրել ԳԱԼԱ-­ին պատկանող անտենան քաղաքապետարանի հեռուստաաշտարակից հանելու մասին:

Վերլուծաբանները փաստում են, որ դատական վեճերը ԳԱԼԱ-­ի հետ սկսվել են այն բանից հետո, երբ հեռուստաընկերությունը ցուցադրեց Հայաստանի առաջին նախագահ Լեւոն Տեր­-Պետրոսյանի ելույթը Հայաստանի անկախության տարեդարձի առթիվ:

"ԴԱՀԿ­-ի ծառայության աշխատակիցների հապճեպ գործողությունների հիմք են տալիս ենթադրելու, որ ԳԱԼԱ հեռուստաընկերության օր առաջ եթերազրկումը իշխանությունների համար օրակարգային թիվ մեկ խնդիր է մնում",­ - ասված է հեռուստաընկերության այսօր տարածած հայտարարության մեջ:

Վահան Խաչատրյանը դժվարացավ պատասխանել այն հարցին, թե երբ կարող է վերականգնվել հեռուստաընկերության հեռարձակումը: